آرمان ما

?زمانی بود که یک معلم باسواد به همه خواندن و نوشتن می آموخت و محصلان ما همه چیز را از معلم یاد می گرفتند و لذا آموزگار تنها مرجع علمی دانش آموزان بود.

?اما امروز با افزایش ابزار اطلاع رسانی و شبکه های اجتماعی مرجع علمیِ شاگردان، تنها به مدرسه و خانواده محدود نمی شود و یک دانش آموز می تواند اطلاعات مختلف را از معلمان و دوستان مجازی هم بیاموزد و خود در میان آنها تحلیل و انتخاب کند.

?امروز نه خانواده های ما مرجع مطلق اطلاعات اند و نه معلمان.

?بلکه محصلان ما هریک معلمانی هستند که دوست دارند اطلاعات نهفته خود را به دیگران بیاموزند!

?و آنها هستند که «قولهای» گوناگون را «استماع» می کنند و برترین آن را (البته با ملاک و معیار خودشان) برمی گزینند.

?و برعکس معلمان امروز ما دانش آموزانی هستند که باید یاد بگیرند چه روشی را برای بیان علوم و معارف به دانش آموزان برگزینند تا بهترین نتیجه و بازده را داشته باشد.

?و دانش آموزان مرجع مناسبی برای این پرسشِ آموزگارانند!

?طبیعی است که کودکان و نوجوانان ما حقایقی را می پذیرند که با عقل، فطرت، آزادی، شادابی و دیگر خواسته های فطری آنها مطابقت داشته باشد و هرگونه اجبار و فشار و تحمیل یا آنان را به فرار و شورش می کشاند و یا به دروغ و تظاهر متوسل می کند.

?روز معلم مبارک?
۹۹/۲/۱۳

♦️اگر تصورت از ذکر خدا، صرفاً جاری کردن کلمه «الله» بر زبان است، توفیق ذکر دائم، تنها با مشغولیت دائمی زبان ممکن است که البته معلوم نیست انسان را به رشد و کمال نهایی برساند.

♦️اما اگر تصورت از خدا، مجموعه همه صفات خیر و بی نهایت آن است، یادآوری صفات خدا و تلاش برای رسیدن به هر صفت می تواند نشانه و ثمره ای از ذکر خداوند باشد .

?و ذکر همیشگی، یعنی تلاش همیشگی برای کسب صفات الهی و خدایی شدن

۹۹/۲/۱۲

?وقتی کودکی، برخلاف توصیه مادر به سمت آتش می رود، دستش می سوزد، نه به آن دلیل که آتش از دست او عصبانی شده و بر او خشم گرفته و نه به آن خاطر که مادر به خاطر نافرمانی کودک قصد انتقام دارد، بلکه تنها به آن علت که طبیعت و خاصیت ذاتی آتش سوزاندن است.

?ماجرای نافرمانی خداوند هم همین است.

?نه خداوند از نافرمانی بنده عصبانی می شود و نه آسیبی به ذات اقدس الهی می رسد، اما خاصیت گناه، خواری و ذلت است؛

?اما همان گونه که مهر مادری می تواند آتش را قبل از اصابت دست کودک خاموش کند، لطف خداوندی هم می تواند خواری و ذلت گناه را بپوشاند.

۹۹/۲/۱۱

✍️وقتی زبان به استغفار می گشایی چاره ای نداری جز اینکه خطاهایت، کوتاهی هایت و تقصیرهایت را به یاد آوری❗️

?نمازها و روزه هایی که قضا کرده ای یادت می آید،

?حتی دلهایی را که رنجیده ای و پشیمان شده ای
اما . . .

?توجیه ها در هیچ استغفاری به خاطر نمی آیند:

▪️آنجا که به بهانه تربیت کردن سرزنش کرده ای

▪️آنجا که به بهانه امر به معروف، حرمت شکسته ای

▪️آنجا که به نام ارشاد و هدایت، دیگران را مجبور کرده ای

▪️ آنجا که به نام دفاع از دین و انقلاب و ولایت، اتهامات دگر اندیشان را منتشر کردی

و . . .
۹۹/۲/۱۰

?وقتی تصورت نسبت به خدا، موجودی است که هرلحظه در کمین است تا خطایی از تو سر بزند، و دمار از روزگارت درآورد، ذکر و یادآوری اش نه تنها شیرین و آرامش بخش نیست، بلکه اضطراب آور است.

?و اگر گمان می کنی که منعمی طلبکار است که در مقابل هر نعمت، طاعت و عبادتی در خواست می کند، شکر نعمت هایش هم از سر ناچاری و از ترس عذاب است.

?اما اگر تصورت از خدا، پناهگاهی است که در تنهایی گوش شنوای دردهایت باشد و در سختیها و مشکلات یاریگر و نقطه امیدت شود، ذکر و یادش همیشه شیرین و لذت بخش است.

?و اگر باور داری که بخشنده بی نهایت و بی نیازی است که تنها می بخشد و می بخشد و آنچه از تو می خواهد نه در مقابل داده هایش بلکه برای رشد و تکامل توست، نه تنها نعمتهای چنین خدایی، بلکه دستوراتش هم لایق شکرگزاری است.

۹۹/۲/۹

@ensane_armani