?وقتی تصورت نسبت به خدا، موجودی است که هرلحظه در کمین است تا خطایی از تو سر بزند، و دمار از روزگارت درآورد، ذکر و یادآوری اش نه تنها شیرین و آرامش بخش نیست، بلکه اضطراب آور است.

?و اگر گمان می کنی که منعمی طلبکار است که در مقابل هر نعمت، طاعت و عبادتی در خواست می کند، شکر نعمت هایش هم از سر ناچاری و از ترس عذاب است.

?اما اگر تصورت از خدا، پناهگاهی است که در تنهایی گوش شنوای دردهایت باشد و در سختیها و مشکلات یاریگر و نقطه امیدت شود، ذکر و یادش همیشه شیرین و لذت بخش است.

?و اگر باور داری که بخشنده بی نهایت و بی نیازی است که تنها می بخشد و می بخشد و آنچه از تو می خواهد نه در مقابل داده هایش بلکه برای رشد و تکامل توست، نه تنها نعمتهای چنین خدایی، بلکه دستوراتش هم لایق شکرگزاری است.

۹۹/۲/۹

@ensane_armani