ماه رمضان برای همه مردم حتماً یادآور روزه داری است و آن هم ترک عمل «خوردن» برای مدتی به صورت موقت! آن هم عملی که نه حرام است و نه مکروه. حتی برای حیات نباتی انسان هم جنبه حیاتی دارد و در نگاه اول به نظر نمی رسد که ترک آن فایده ای برای انسان داشته باشد.
اما در نگاه عمیق تر در می یابیم که «خوردن» عملی است مشترک بین حیوان و انسان و حتی گیاه و جزء حیوانی ترین اعمالی است که انسان انجام می دهد. اما اگر کمی دقت کنیم می بینیم که این عمل به ظاهر حیوانی، بسیاری از اعمال انسانی ما را هم تحت تأثیر قرار می دهد. بسیاری از ظلم ها، زیاده طلبی ها و حتی تلاشهای سالم در جهت این است که انسان بتواند غذایی را دوست دارد و مطابق میل و خواسته اش است فراهم کند. چه بسیار تلاشها که برای همین عمل بسیار ناچیز و سطح پایین انجام می شود. چه بسیار خودنمایی ها و چشم و هم چشمی ها که به خاطر آن و گاه بوسیله آن انجام می شود و اگر دقت کنیم می بینیم که بخش عظیمی از زندگی جسمی و روحی ما را اسیر خود کرده است!

آنقدر که حتی در ماه رمضان که برای ساعاتی اجازه انجام آن را نداریم عمده تلاش ما در آن ساعات هم صرف فراهم کردن مواد خوراکی برای ساعات افطار تا سحر می شود.

حال فرض کنید حکم روزه به این صورت تغییر کند:
به مدت یک ماه چیزی نخورید، در مورد خوردن هم حرف نزنید، برای خوراک هم چیزی تهیه نکنید و حتی در مورد آن فکر هم نکنید.
و فرض کنید اراده خداوند بر این قرار بگیرد که کوچکترین ضعفی در جسم شما پدید نیاید و بتوانید به زندگی روزمره تان ادامه دهید. چه می کنید؟
چقدر از لذت و خوشی زندگی شما حذف می شود؟ آیا می توانید مثل سابق به زندگی خود ادامه دهید؟ فکر می کنید چقدر از لحاظ روانی و فکری به این عمل وابسته اید؟
اینجاست که می فهمیم این عمل به ظاهر ناچیز که باید تنها وسیله ای برای زنده ماندن و سلامت جسم ما باشد،‌ چقدر از فعالیتهای روزمره ما به خود مشغول کرده است. کافی است تنها نگاهی به ظروف آشپزخانه بیندازید! ویترین هایی که برای خوردن مهمانان و در حقیقت نمایش ثروت به آنان تهیه شده تا نحوه چیدن و سفره آرایی و هنر آشپزی که تلاشی است برای حداکثر کردن لذت خوردن.
ماه رمضان می تواند فرصتی باشد تا میزان وابستگی خود را بسنجیم و بکوشیم تا با ترک یک عمل حیوانی برای مدت کوتاه، بتوانیم به زندگی انسانی خود بیندیشیم. بتوانیم فکر کنیم که انسان ورای خوردن و اعمال حیوانی دنیای عظیمی دارد که می تواند به آن فکر کند برنامه ریزی کند و آن را با انگیزه و توان بیشتری انتخاب کند.