3. ارزیابی هدف
کمی به عقب برمی گردیم تا هدفمان را از کاربرد شبکه های مجازی پیدا کنیم؛
و بعد ارزش هدفمان را تعیین کنیم؛ و به میزان ارزشی که هدف برایمان دارد، برایش وقت و انرژی صرف کنیم نه بیشتر!
اگر می خواهیم تفریح کنیم به اندازه تفریح وقت صرف کنیم و اگر می خواهیم جهاد کنیم، جان و مال و وقتمان را فدا کنیم.
مثل بچه ای می مانیم که یک چاقوی برّنده در اختیار دارد و می داند خیلی تیز است.
اما نمی داند می خواهد با آن چکار کند؟
گاهی به جای توپ شوتش می کند گاهی دست عروسکش را می برد اگر عصبانی اش کنند از شدت خشم پرتابش می کند و . . .
اما بزرگترها وقتی می خواهند چاقو بخرند، باید بدانند چاقو را برای چه می خواهند: بریدن پنیر، کندن پوست میوه، تکه کردن گوشت، شکستن استخوان و یا تهدید به قتل؟!!
اینجاست که گاهی به قصد تفریح و سرگرمی به سراغ شبکه مجازی می رویم و بعد چشممان را بازی می کنیم و می بینیم امتحان فردایمان و ناهار ظهرمان و کار ارباب رجوعمان و همسر و فرزند و پدر و مادرمان را فدای این تفریح کردیم!
و اینجاست که یک دستگاه کوچک چند سانتیمتری قادر خواهد بود ما را در خود هضم کند!
و ما مات و مبهوت می مانیم و نمی دانیم که از کجا ضربه خورده ایم!
گاهی هرچه فریاد داریم بر سر این گوشی مظلوم چند سانتیمتری می کشیم!
و گاهی هم ماجرا را سیاسی می کنیم و هرچه فریاد داریم بر سر آمریکا و سازندگان این شبکه ها می کشیم!
غافل از اینکه انسان موجودی مختار و صاحب اراده است!
و این گوشی چند سانتیمتری هرگز نمی تواند بدون سرانگشت اراده ما روشن شود و هرزمان اراده کنیم با فشار یک دکمه خاموش می شود!!!
@ensane_armani
| نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط مهشید ديانت خواه در 1395/12/02 ساعت 06:15:00 ب.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |