آرمان ما

 در دوره رنسانس آنچه که مورد هجوم قرار گرفت، حکومت دینی نبود بلکه خود دین بود و به بهانه توجه به انسان و آزادی او، روح الهی و حقیقت انسانی او لگدمال شد

و بعداً با رشد علم و تکنولوژی انسان به حیوانی ماشینیزه تبدیل شد که تکنولوژی برای رسیدن به خواسته های حیوانی اش به کار گرفت.

برای انسان له شده عصر رنسانس آنچه مهم بود آزادی بود و لذا هیچ حاکمیتی را تحمل نمی کرد جز اینکه به نوعی حاکمیت خودش بر خودش باشد.

و از اینجا بود که نظریه های جدید سیاسی به بازار آمد و آنچه در این میان گوشها را نوازش می داد نام به ظاهر زیبای دموکراسی بود که ویترین بسیار زیبایی داشت:

 مردم خودشان برای اداره کشور تصمیم بگیرند و از طریق رفراندوم افراد مورد نظر خود را انتخاب کنند و آنها امور کشور را بر اساس مصالح و خواست مردم اداره کنند!

اما آنچه در پشت پرده هنرنمایی می کرد هدف و مقصودی غیر از این داشت!

 از طرف دیگر اتفاقات موجود در اروپا روند جدیدی را برای دنیای مدرن آن روز رقم زد که تاکنون تجربه نشده بود:

روند تاریخی قرون وسطی و حاکمیت به ظاهر دینی کلیسا خاطره ای بسیار تلخ از حاکمیت دینی برای مردم اروپا به جا گذاشته بود.

هرچند به نظر می رسید در کلیسا دین و خدا حکومت می کنند اما این حاکمیت نه متعلق به خدا بود و نه بر مبنای دین.

حاکمیت انسانهای هواپرستی بود که هوا و هوس خود را به نام خدا بر مردم غالب می کردند و به این نام انسان را تحقیر کردند و حتی او را از بسیاری از فرصتهای رشد و شکوفایی محروم کردند و انسان به جای آنکه بنده آزاده خدا باشد، مثل برده ای بود که تنها وظیفه دارد برای خدا کار کند و نانی بخور و نمیر بدست آورد.

این اندیشه تا آنجا پیش رفت که مسخره ترین اعمال و اندیشه ها، تقدس پیدا کرد و اندیشه های ضد علمی به عنوان نظریات دینی استحکام یافت و حتی بهشت و جهنم خداوند به فروش گذاشته شد و برای آن سند صادر گردید!

 بعد از ماجرای صلح امام حسن(ع) و واقعه کربلا(ع) امامان به شدت تحت فشار حکام جور قرار داشتند به طوری که در زمان امام حسن عسکری(ع) حتی زنده ماندن امام عصر(عج) برایشان هزینه داشت به طوری که تصمیم داشتند قبل از به دنیا آمدن امام ایشان را به قتل برسانند.

و جالب است که همین عامل منجر به غیبت امام عصر(عج) شد و این غیبت سالها به طول انجامید!

دعوای بر سر مدیریت جامعه بعد از غیبت امام هم ادامه داشت:

در طول این سالها حاکمان زیادی حکومت کردند برخی بهره ای عدالت داشتند اما اکثراً تنها به قدرت می اندیشیدند.

در این میان عالمان دینی که وظیفه رشد و هدایت مردم را به عهده داشتند و پس از امامان معصوم محل رجوع مردم بودند، هریک بسته به قدرت و نفوذ سیاسی خود و شرایط جامعه و حاکمیت با این حاکمان برخورد داشتند:

برخی کاملاً تسلط داشتند تا آنجا که می توانستند دستورات حاکمان را تغییر دهند

برخی تنها به اعتراض بی ثمر اکتفا می کردند و اعتراضات بسیاری از آنان به زندان و تبعید و نهایتاً شهادت منجر می شد

و گروهی هم راه سکوت و تقیه را پی می گرفتند

اما در طول تاریخ هیچ یک موفق نشدند که حاکم وقت را کنار بگذارند و خود مدیریت جامعه را در دست بگیرند!

 هدف پیامبران و پس از آنها امامان رشد و کمال انسانها و رساندن آنها به مقام خلیفه اللهی بود و برای این منظور لازم بود تک تک انسانها را هدایت کنند.

 اما آنچه کار هدایت پیامبران را تسریع می کرد، در دست گرفتن مدیریت جامعه بود.

در طول تاریخ می بینیم که پیامبرانی در هدایت خود موفق تر بوده اند که مدیریت جامعه را در دست گرفته اند و به نوعی تشکیل حکومت داده اند.

پیامبر بزرگوار اسلام(ص) تا زمانی که در مکه بود و تحت فشار حکومت مشرکان قرار داشت تنها می توانست مردم را به توحید دعوت کند اما قادر نبود مسائل اقتصادی و اجتماعی مردم را رشد دهد و به همین دلیل هم آیات احکام اجتماعی اسلام عمدتاً در مدینه و پس از تشکیل حکومت اسلامی نازل شد.

چرا که قبل از آن پیامبر قادر به اجرای آنها نبود.

امیرالمؤمنین هم زمانی توانست عدالت را در جامعه پیاده کند که پس از 25 سال خانه نشینی بر مسند حکومت نشست و اداره جامعه را در دست گرفت و گرنه تا قبل از آن جز پاسخ به سؤالات جمعی از شیعیان و مشورت به خلفا نمی توانست از همه ظرفیت امامت خویش استفاده کند و مردم نیز بی بهره ماندند.

 اگر دقت کنیم می بینیم که پیامبران تا زمانی که با حکام ظلم و جور کاری نداشتند، نه تحت تعقیب بودند و نه مورد خشم قدرتها.

اما زمانی که ارشاد آنان پایه های حکومت های ظلم را تهدید می کرد، ابتدا متهم به ساحر و جادوگر و دیوانه و کافر می شدند و بعد هم . . .

این تازه قبل از آنی بود که پیامبران به فکر در دست گرفتن مدیریت و حاکمیت جامعه بیفتند و بخواهند حکومت دینی برپا کنند!

یعنی:

از یک طرف پیامبران با ارشاد و هدایت و خداپرستی مردم کار داشتند، اما پایه های حکومت حاکمان می لرزید!

از طرف دیگر حاکمان برای حفظ قدرت و حکومت خود مانع دعوت و ارشاد و هدایت پیامبران می شدند!

این نشان می دهد که حکومت و مدیریت جامعه ارتباط تنگاتنگی با رشد و کمال و هدایت مردم دارد.

و در حقیقت نشان می دهد که در طول تاریخ :

هرگز دین از سیاست جدا نبوده است!