آرمان ما

بازهم به شب قدر رسیدیم، شبی که می گویند بهتر از هزار ماه است و مقدرات ما در این شب تعیین می شود.

اما واقعاً اگر تعیین مقدراتمان را به دست خودمان بدهند، چه می نویسیم؟

اگر قرار باشد برای دیگران هم ما بنویسیم، چطور؟

منافع خودمان را در نظر می گیریم یا نگاهی هم به آرزوهای دیگران می اندازیم؟

یا اینکه آنچه برای خود می پسندیم برای دیگران هم می پسندیم؟

یا بالاتر از آن، ایثار می کنیم و معتقدیم: الجار ثم الدار؟!

بد نیست در شب قدر در کنار دعا کردنها، قدری هم خواسته های خودمان را محک بزنیم!

چه می خواهیم و به چه قیمتی می خواهیم؟

خواسته های زبانی زیاد است و اغلب ماهم به دنبال مداحان دعاهایی را زمزمه می کنیم

اما بدانیم خواسته واقعی ما آن چیزی است که حاضریم برایش هزینه بدهیم

و بد نیست فکر کنیم برای چه خواسته ای حاضریم همه هستی مان را هزینه کنیم؟

و بدانیم که همان هدف و مسیر واقعی زندگی ماست!

 از بعدازظهر که می گذرد،‌شمارش معکوس شروع می شود:

چقدر تا افطار مانده؟

پس کی اذان می گویند؟

از تشنگی هلاک شدم!

از یک ساعت مانده به افطار، سفره پهن می شود سماور به جوش می آید، خرماها در ظرف چیده می شود و همه پایش سفره می نشینند

آماده و منتظر

همه چیز آماده است تا صدای الله اکبر مؤذن بلند شود و دستها به طرف ظرف خرما دراز شود . . .

شاید یکی از فواید روزه داری در روزهای گرم تابستان، چشیدن معنای حقیقی عطش و معنای حقیقی انتظار است.

وقتی تشنه باشی و محتاج، برایش لحظه شماری می کنی.

وقتی منتظرش باشی قبل از آمدنش همه چیز را و حتی خودت را آماده می کنی.

و اینجاست که می توانی خودت را محک بزنی

آیا همه انتظارهای تو همین گونه است؟!

آیا وقتی برای آمدنش واقعاً لحظه شماری می کنی؟

واقعاً همه چیز آماده است؟

حتی خودت؟

و شاید عجیب نیست که ادعا کنیم که او وقتی می آید که انتظار ما مثل انتظار روزه دار برای لحظه افطار باشد!

وقتی یه خمیر داشته باشی که توش خرده شیشه داشته باشه و بخوای باهاش نون بپزی، چیکار می کنی؟

ممکنه خمیر رو کلا بندازی دور

اما اگه خیلی دوستش داشته باشی،

اونقدر این خمیر رو ورز میدی تا خرده شیشه هاش پیداش بشه

بعد دونه دونه اونها رو میندازی دور

حکایت ما آدمها هم همینه!

ما آدمها برای خدا همون خمیرهای عزیز و دوست داشتنی هستیم که

کمی تا قسمتی!

خرده شیشه داریم!

و بالاخره باید توی این دنیا پخته بشیم.

مشکلات و گرفتاریهای دنیا ورزهاییه که برای این خمیر لازمه

پس اگه توی مشکلات رندگی دردمون اومد،

  دنبال خرده شیشه های خودمون بگردیم نه مقصر بیرونی !

حالا اونهایی که عزیزترند و خرده شیشه های خیلی ریزی دارند، گاهی خدا ناچار میشه تیکه تیکه شون کنه تا خرده شیشه های ریز رو هم دربیاره!

سَلونی قَبل أن تَفقِدونی

سالها پیش وقتی دروازه علم پیامبر بالای منبر رفت و به مردم گفت از من بپرسید قبل از اینکه مرا از دست بدهید، از او پرسیدند: تعداد موهای سر من چندتاست؟

ما امروز این داستان را نقل می کنیم و گاه می خندیم و گاه افسوس می خوریم اما . . .

اگر خودمان زمان علی(ع) بودیم چه می پرسیدیم؟

اگر امام زمان ما ظاهر شود و بگوید بپرسید چه می پرسیم؟

فکر کردن به این سؤال مسیر زندگی و هدف اصلی ما حداقل برای خودمان مشخص می کند!

دغدغه اصلی ما چیست؟ گرفتن مدرک؟ نمره ها و معدل بالا؟ موقعیت اجتماعی؟ چه سؤالاتی ذهن ما را به خود مشغول می کند؟

آرمان ما چیست؟ آرزوی ما کجاست؟

دلمان می خواهد چه بشویم؟ یک فقیه؟ یک مدرس؟ یک مبلغ؟

یا یک انسان در حد جانشینی خدا؟

و بدانیم اگر آرمان و آرزوی حقیقی ما کمتر از آنی است که به خاطر آن خلق شده ایم سؤالات ما از امام هم تفاوتی با سؤال آن مرد نخواهد داشت.

گاه خنده آور است و گاه قابل افسوس!