آرمان ما

یکی از عوامل آرامش ما در زندگی مدیریت درست اضطرابها و نگرانیهاست. یکی از چیزهایی که آرامش ما رو به هم میزنه، نگرانی از واقعه ناخوشایندیه که احتمال داره در آینده برامون اتفاق بیفته و ما به خاطرش نگران میشیم.

گاهی وقتها این نگرانی تا حدی مفیده و باعث میشه براش برنامه ریزی کنیم و جلوی وقوع احتمالی اون رو بگیریم.

ولی خیلی وقتها این نگرانی در شرایطیه که ما هرکاری از دستمون براومده انجام دادیم و دیگه کاری نمی تونیم بکنیم فقط باعث میشه آرامشون از دست بره.

در چنین شرایطی برای حفظ آرامش می تونیم این کارها رو انجام بدیم:

بدترین شرایط ممکن را در نظر بگیریم و تصور کنیم که چنین اتفاقی افتاده بعد تلاش کنیم به مرور اون رو بپذیریم و خودمون رو برای تبعات احتمالیش آماده کنیم و روح و روان خودمون رو با اون شرایط وفق بدیم. اینجوری اگه بر فرض اون اتفاق ناخوشایند افتاد ما براش آماده ایم و اگه هم اتفاقات بهتری رخ داد خیلی بیشتر خوشحال میشیم.

مثلاً فرض کنید ترم آخر دانشگاهین و یکی از امتحانا رو خوب ندادین و نگران نتیجه اون هستین. شرایط هم طوریه که اون درس ترم آینده ارائه نمیشه و اگه پاس نشه، مجبورین به خاطر یک درس یک سال عقب بمونین! در حال حاضر هم غیر صبر کردن برای دیدن نمره، هیچ کار دیگه ای نمی تونین بکنین و اضطراب و نگرانی داره بیچاره تون میکنه!

کافیه در تصور، اون درس رو مردود فرض کنین و قبول کنین که یک سال دیرتر فارغ التحصیل میشین و سعی کنین نه تنها خودتون رو برای تبعاتش آماده کنین، بلکه حتی برای اون یک سال هم برنامه ریزی کنین!

اینجوری وقتی با نتیجه امتحان مواجه میشین، بدترین واقعه همونه که شما براش آماده شدین!

البته این روش هرچند در خیلی از موارد میتونه مفید باشه اما هرچی واقعه ناخوشایند, شدیدتر باشه، نیاز به تمرین و تلاش و کسب آمادگی بیشتری داره! مثلاً در مورد از دست دادن یه عزیز ممکنه هرکسی نتونه به راحتی خودش رو آرومه کنه. (ان شاءالله که برای هیچ کس چنین چیزی اتفاق نیفته!) اما بازم اگه یاد بگیریم روحمون رو توی چیزای کوچیک قوی کنیم به مرور برای مسائل بزرگتر هم راحت تر آماده میشیم.

یادمون باشه که هرچیزی ارزش به هم زدن آرامش ما رو نداره!

@ensane_armani

اما انقلاب اسلامی با همه اوصافش تنها یک مقدمه بود:

مقدمه انقلابی که باید در سرتاسر جهان اتفاق بیفتد مقدمه حکومتی که باید همه جامعه بشری را در برگیرد

مقدمه عدالتی که باید موانع رشد و کمال همه انسانها را برطرف کند و این عدالت مطلق زمانی بر سرتاسر جهان گسترده خواهد شد که یک عادل مطلق و یک انسان کامل آن را برقرار سازد.

و تنها آن زمان است که آرمان انبیای الهی محقق خواهد شد و مدیریتی که همه پیامبران در طول تاریخ برای هدایت جامعه بشری در طلب آن بودند، در دست انسان کامل قرار می گیرد و بساط ظلم ظالمان برچیده خواهد شد و جامعه بشری با سرعت هرچه تمام تر مراحل رشد و کمال را تا رسیدن به مقام خلیفه اللهی طی خواهد کرد.

به امید آن روز

والسلام

انقلاب اسلامی تنها یک ماکت بود، نشانه ای بود تا نشان دهد که :

 دین توانایی اداره جامعه را دارد دین می تواند زندگی دنیایی مردم را اداره کند و بلندگویی بود تا با قدرت تمام به دنیا اعلام کند که:

سیاست ما عین دیانت ماست.

 و جمهوری اسلامی در حقیقت نسخه به فعلیت رسیده همان دموکراسی پرادعا بود!

جمهوری اسلامی اثبات کرد که تنها وقتی حاکمان بر طبق مصالح مردم تصمیم می گیرند که چون پدری دلسوز خیرخواه آنان باشند و گرنه به جز تقوای الهی هیچ عاملی نمی تواند حاکم در رأس قدرت را مهار کند.

و ولی فقیه مصداق بارز این پدر دلسوز و خیرخواه بود!

سالها بود که نظریه دموکراسی غربی پذیرفته شده بود و با حیله و ترفند توانسته بود رقبا را از میدان بیرون کند و یکه تاز میدان سیاست باشد.

اما . . .

آنچه در 22 بهمن 57 اتفاق افتاد حقیقت تازه ای بود:

دین پس از سالها خانه نشینی به عرصه حکومت و سیاست بازگشته بود.

دینی که نه با زور یک حاکم دینی، بلکه با خواست و اراده و جانفشانی مردم به میدان حکومت آمده بود.

سالها بود که انسان تحقیر شده قرون وسطی برای آزادی خود دین را کنار گذاشته بود و در حقیقت خدا را از صحنه زندگی خود حذف کرده بود!

و اینک . . .

انسان تحقیر شده تحت ظلم و ستم و استبداد می خواست تا آزادی از دست رفته خود را با حاکمیت دین بدست آورد حتی به بهای از دست دادن جانش!

و این برای انسانهای ماشینی رنسانس باور نکردنی بود!

پدیده انقلاب اسلامی در حقیقت یک بازگشت بود:

• بازگشت انسان به حقیقت الهی خود
• بازگشت دین به صحنه زندگی دنیا
• بازگشت دین به عرصه مدیریت جامعه و در حقیقت احیای مدیریت دینی جامعه

و این همان حقیقتی بود که سالهای سال پیامبران الهی یکی پس از دیگری برای رسیدن به آن تلاش کردند و ناکام ماندند.

اما این همه ماجرا نبود .  . .

 در دوره رنسانس آنچه که مورد هجوم قرار گرفت، حکومت دینی نبود بلکه خود دین بود و به بهانه توجه به انسان و آزادی او، روح الهی و حقیقت انسانی او لگدمال شد

و بعداً با رشد علم و تکنولوژی انسان به حیوانی ماشینیزه تبدیل شد که تکنولوژی برای رسیدن به خواسته های حیوانی اش به کار گرفت.

برای انسان له شده عصر رنسانس آنچه مهم بود آزادی بود و لذا هیچ حاکمیتی را تحمل نمی کرد جز اینکه به نوعی حاکمیت خودش بر خودش باشد.

و از اینجا بود که نظریه های جدید سیاسی به بازار آمد و آنچه در این میان گوشها را نوازش می داد نام به ظاهر زیبای دموکراسی بود که ویترین بسیار زیبایی داشت:

 مردم خودشان برای اداره کشور تصمیم بگیرند و از طریق رفراندوم افراد مورد نظر خود را انتخاب کنند و آنها امور کشور را بر اساس مصالح و خواست مردم اداره کنند!

اما آنچه در پشت پرده هنرنمایی می کرد هدف و مقصودی غیر از این داشت!