آرمان ما

انقلاب اسلامی تنها یک ماکت بود، نشانه ای بود تا نشان دهد که :

 دین توانایی اداره جامعه را دارد دین می تواند زندگی دنیایی مردم را اداره کند و بلندگویی بود تا با قدرت تمام به دنیا اعلام کند که:

سیاست ما عین دیانت ماست.

 و جمهوری اسلامی در حقیقت نسخه به فعلیت رسیده همان دموکراسی پرادعا بود!

جمهوری اسلامی اثبات کرد که تنها وقتی حاکمان بر طبق مصالح مردم تصمیم می گیرند که چون پدری دلسوز خیرخواه آنان باشند و گرنه به جز تقوای الهی هیچ عاملی نمی تواند حاکم در رأس قدرت را مهار کند.

و ولی فقیه مصداق بارز این پدر دلسوز و خیرخواه بود!

سالها بود که نظریه دموکراسی غربی پذیرفته شده بود و با حیله و ترفند توانسته بود رقبا را از میدان بیرون کند و یکه تاز میدان سیاست باشد.

اما . . .

آنچه در 22 بهمن 57 اتفاق افتاد حقیقت تازه ای بود:

دین پس از سالها خانه نشینی به عرصه حکومت و سیاست بازگشته بود.

دینی که نه با زور یک حاکم دینی، بلکه با خواست و اراده و جانفشانی مردم به میدان حکومت آمده بود.

سالها بود که انسان تحقیر شده قرون وسطی برای آزادی خود دین را کنار گذاشته بود و در حقیقت خدا را از صحنه زندگی خود حذف کرده بود!

و اینک . . .

انسان تحقیر شده تحت ظلم و ستم و استبداد می خواست تا آزادی از دست رفته خود را با حاکمیت دین بدست آورد حتی به بهای از دست دادن جانش!

و این برای انسانهای ماشینی رنسانس باور نکردنی بود!

پدیده انقلاب اسلامی در حقیقت یک بازگشت بود:

• بازگشت انسان به حقیقت الهی خود
• بازگشت دین به صحنه زندگی دنیا
• بازگشت دین به عرصه مدیریت جامعه و در حقیقت احیای مدیریت دینی جامعه

و این همان حقیقتی بود که سالهای سال پیامبران الهی یکی پس از دیگری برای رسیدن به آن تلاش کردند و ناکام ماندند.

اما این همه ماجرا نبود .  . .

 در دوره رنسانس آنچه که مورد هجوم قرار گرفت، حکومت دینی نبود بلکه خود دین بود و به بهانه توجه به انسان و آزادی او، روح الهی و حقیقت انسانی او لگدمال شد

و بعداً با رشد علم و تکنولوژی انسان به حیوانی ماشینیزه تبدیل شد که تکنولوژی برای رسیدن به خواسته های حیوانی اش به کار گرفت.

برای انسان له شده عصر رنسانس آنچه مهم بود آزادی بود و لذا هیچ حاکمیتی را تحمل نمی کرد جز اینکه به نوعی حاکمیت خودش بر خودش باشد.

و از اینجا بود که نظریه های جدید سیاسی به بازار آمد و آنچه در این میان گوشها را نوازش می داد نام به ظاهر زیبای دموکراسی بود که ویترین بسیار زیبایی داشت:

 مردم خودشان برای اداره کشور تصمیم بگیرند و از طریق رفراندوم افراد مورد نظر خود را انتخاب کنند و آنها امور کشور را بر اساس مصالح و خواست مردم اداره کنند!

اما آنچه در پشت پرده هنرنمایی می کرد هدف و مقصودی غیر از این داشت!

 از طرف دیگر اتفاقات موجود در اروپا روند جدیدی را برای دنیای مدرن آن روز رقم زد که تاکنون تجربه نشده بود:

روند تاریخی قرون وسطی و حاکمیت به ظاهر دینی کلیسا خاطره ای بسیار تلخ از حاکمیت دینی برای مردم اروپا به جا گذاشته بود.

هرچند به نظر می رسید در کلیسا دین و خدا حکومت می کنند اما این حاکمیت نه متعلق به خدا بود و نه بر مبنای دین.

حاکمیت انسانهای هواپرستی بود که هوا و هوس خود را به نام خدا بر مردم غالب می کردند و به این نام انسان را تحقیر کردند و حتی او را از بسیاری از فرصتهای رشد و شکوفایی محروم کردند و انسان به جای آنکه بنده آزاده خدا باشد، مثل برده ای بود که تنها وظیفه دارد برای خدا کار کند و نانی بخور و نمیر بدست آورد.

این اندیشه تا آنجا پیش رفت که مسخره ترین اعمال و اندیشه ها، تقدس پیدا کرد و اندیشه های ضد علمی به عنوان نظریات دینی استحکام یافت و حتی بهشت و جهنم خداوند به فروش گذاشته شد و برای آن سند صادر گردید!

 بعد از ماجرای صلح امام حسن(ع) و واقعه کربلا(ع) امامان به شدت تحت فشار حکام جور قرار داشتند به طوری که در زمان امام حسن عسکری(ع) حتی زنده ماندن امام عصر(عج) برایشان هزینه داشت به طوری که تصمیم داشتند قبل از به دنیا آمدن امام ایشان را به قتل برسانند.

و جالب است که همین عامل منجر به غیبت امام عصر(عج) شد و این غیبت سالها به طول انجامید!

دعوای بر سر مدیریت جامعه بعد از غیبت امام هم ادامه داشت:

در طول این سالها حاکمان زیادی حکومت کردند برخی بهره ای عدالت داشتند اما اکثراً تنها به قدرت می اندیشیدند.

در این میان عالمان دینی که وظیفه رشد و هدایت مردم را به عهده داشتند و پس از امامان معصوم محل رجوع مردم بودند، هریک بسته به قدرت و نفوذ سیاسی خود و شرایط جامعه و حاکمیت با این حاکمان برخورد داشتند:

برخی کاملاً تسلط داشتند تا آنجا که می توانستند دستورات حاکمان را تغییر دهند

برخی تنها به اعتراض بی ثمر اکتفا می کردند و اعتراضات بسیاری از آنان به زندان و تبعید و نهایتاً شهادت منجر می شد

و گروهی هم راه سکوت و تقیه را پی می گرفتند

اما در طول تاریخ هیچ یک موفق نشدند که حاکم وقت را کنار بگذارند و خود مدیریت جامعه را در دست بگیرند!