آرمان ما

وقتی عبادت را به معنای خم و راست شدن ظاهری و انجام چند حرکت کلیشه ای معنا کنی، برایت عجیب است که چرا خداوند جن و انس را برای انجام چنین حرکاتی آفریده است؛

و وقتی عبودیت و بندگی را به معنای اطاعت کوکورانه و بدون شناخت معنی کنی، باز برایت عجیب است که خداوند جن و انس را آفریده باشد تا او را چشم بسته و کورکورانه فقط اطاعت کنند!

اما به ماجرای خلقت که نگاه می کنی می بینی که خدا با داشتن مخلوقات مطیع و متعبدی مثل فرشتگان تصمیم به آفرینش انسان می گیرد

و جالب اینجاست که همین فرشتگانی که به ادعای خود دائم در حال تسبیح و تقدیس اند در هنگام خلقت انسان به خدا اعتراض می کنند و اعتراض آنان نه تنها خشم خداوند را بر نمی انگیزد بلکه صحنه ای را فراهم می کند که خود فرشتگان  ماهیت حقیقی انسان را بشناسند

 گویی «شناخت» هدف نهایی خداوند است:

اصلاً تا معبودی را نشناسی چگونه او را لایق پرستش می دانی و چگونه می توانی عاشقانه عبادتش کنی؟

و تا موجودی را نشناسی چگونه باور می کنی که می توانی زمام همه امور زندگیت را به دستش بسپاری و بندگیش کنی؟

آری خداوند جن و انس را برای عبادت و عبودیت آفریده؛ اما نه عبادت بدون شناخت عبادت است و نه عبودیت بدون شناخت عبودیت!

و نهایتاً این معمای زیبا وقتی حل می شود که امام صادق(ع) به عنوان مفسر کلام خداوند «یعبدون» را «یعرفون» تفسیر می کند و خداوند هدف از خلقت عالم را شناخته شدن خود می داند!

 آری «شناخت» مقصد و مقصود آفرینش خداوند است

و امروز روز این حقیقت عظیم است

روز عرفه مبارک

چندی است که فاصله میان میلاد تو و خواهرت را دهه کرامت نامیدند
نمی دانم قرار است در این ده روز، فقط از خوان پر از کرم تو طلب حاجت کنیم ؟
اما اینکه کار همیشه مان است!
اصلاً انگار برای ما رفتن به زیارت جز طلب حاجات روزمره از تو و خاندانت معنای دیگری ندارد!
شاید هم می خواهیم این بار کمی نیت هامان را ارتقاء بدهیم و از تو کرامت بیاموزیم
اما کدام کرامت؟
بخششی در حق آنان که زمانی به ما جفا کرده اند؟ و لابد به شرطها و شروطها!
بخششی به آنان که توان تهیه قوت روزمره و گذران زندگی شان را ندارند؟ و لابد با «منِّ و الاذی»؟
اما مگر کرامت تو حد و اندازه دارد؟
گاهی یادمان می رود که کرامت قبل از آنکه عنوان تو و خاندانت باشد عنوان بنی آدم است و خداوند آن روز که بشر را می

آفرید کرامت را هم با او عجین ساخت

اما ماییم که فراموش می کنیم که در مواجهه با هر انسانی نخست کرامت او را حفظ کنیم

شاید میلادت یادآوری باشد که بار دیگر درکلاس درست بنشینیم و کرامت انسانهایی را حفظ کنیم که سالهاست حرمتشان به بهانه دین و مذهب و احکام نادیده گرفته شده است!

 سالهاست که مرا به شیعه جعفری نام نهاده اند اما از امروز می خواهم شیعه «صادقی» باشم

سالهاست که آنچه به نام مکتب جعفری معرفی می شود فرسنگها با اندیشه تو و پدران و فرزندان تو فاصله دارد

سالهاست که فقه جعفری به پوسته ای ضخیم تبدیل شده و بیم آن می رود که مغز را هم در خودش حل کرده باشد

و سالهاست که مکتب جعفری، مکتب شور است و فریاد و سخنرانی و شعار

و اوج آرمانش «حفظ شعائر اسلامی»

 مولای من

آن قدر مشغول «ص» و «ط» صراط المستقیم شده ایم که اصلاً یادمان رفته از کدام طرف است

آن قدر در اندیشه قیامهای بعد و قبل رکوع غرق گشته ایم که اصلاً فرصت نداریم به قیام برای اقامه قسط و عدل فکر کنیم

و آن قدر  اسیر احکام  روزه داری می شویم که اصلاً یادمان می رود قدری هم به یاد گرسنگان و تشنگان باشیم

 مولای من

ای کاش پیشینیان ما یاد می گرفتند که بیش از آموختن فقه از تو صداقت بیاموزند

پیش از آموختن قالب و پوسته از تو روح و محتوا یاد بگیرند

اما . . .

 حرجی بر آنان نیست!

مردم قرن دوم هجری آن هم در این همه فشار و اختناق تنها می توانستند به پوسته ها بیندیشند

 اما امروز چه ؟

علمای امروز نباید در جستجوی راهی باشند که نماز را حقیقتاً «تنهی عن الفحشاء و المنکر» کند

و آیا درنیافته اند که تغییر عبارات و کلمات در معاملات و قراردادها هرگز و هرگز نخواهد توانست ربا را از جامعه ریشه کن کند

و  آیا ندانسته اند که محدود کردن زکات به گندم و جو و گاو و گوسفند و . . . هرگز نخواهد توانست فقر را از جامعه بزداید

 و ای کاش شاگردانت از تو فقط «صداقت» را می آموختند!

ای کاش!!!

از : شهــدا

به : تمامی مسؤولین جمهوری اسلامی ایران

سلام علیکم

به خداوند قسم قرارمون این نبود!!

والسلام . . .

علی(ع) تا قبل از شهادتش بی نماز بود و بعد از آن اسوه عدالت!

حسن(ع) تا قبل از شهادتش مذل الاولیاء بود و بعد از آن کریم اهل بیت!

حسین(ع) تا قبل از شهادتش خارجی بود و بعد از شهادت سیدالشهداء و زبانزد خاص و عام

 و این، گویی ماجرای همیشه تاریخ است!

بهشتی قبل از شهادتش  متهم به انحصار طلبی و اشرافیگری بود و بعد از آن شهید مظلوم!

و اینجاست که گروهی ما را به مرده پرستی متهم می کنند!

 اما حقیقتاً این افراد بعد از وفاتشان پرستیده می شدند؟

آیا حقیقتاً آنان که متهمشان می کردند پس از مرگ دوستشان داشتند؟

یا . . .

علی(ع) پس از شهادت همان علی(ع) بود اما روشن شدن حقیقت از او اسوه ای ساخته بود که حاکمان زر و زور و تزویر ناچار شدند بادبانها را به سمت ستایش علی(ع) تنظیم کنند

حسین(ع) پس از شهادت همان بود؛ اما پرده برداری عاشورا، آنچنان هویدا بود که حتی زبان یزید هم نمی توانست از کشته شدنش اظهار پشیمانی نکند!

برای اهل نفاق بهشتی پس از شهادت هم انحصار طلب بود؛ اما برای عده ای نیرنگ منافقان تا زمان اقرار و اعتراف خودشان روشن نخواهد شد!

 و امروز ایران ما پر از مردان «بهشتی» است که شایسته ستایش اند اما زیر گرد و غبار تهمت و افترا!

حاکمان زر و زور و تزویر تلاش می کنند تا بر غبار ها بیفزایند

و هواداران حزب باد منتظرند تا بادبانهای رسانه ها به سمتشان نشانه رود تا زبان به پرستش آنها بگشایند

و در این میان کوته فکران و سطحی نگران ظاهر بین تنها بازندگانی هستند که قبل از شهادت علی(ع) را کافر می دانند و بعد از شهادت قدیس!

ستایش و پرستش محصول معرفت است

و اهل معرفت دردانه ها را می یابند هرچند درون صندوقچه چوبی پر از گرد و غبار باشد

و آنان که برای ستایش یک جواهر، منتظر هیاهوی طبلهای رسانه ها هستند، همیشه دیر می فهمند!