بارها شنیده ایم که امام که می آید جهان را از عدل و داد پر می کند همان طور که از ظلم و ستم پرشده بود. به تبع این جمله بسیاری ساده اندیشان تصور کردند که برای ظهور امام باید جهان را از ظلم و ستم پر کنیم و لذا مبارزه با ظلم را نفی کردند.

برای پاسخ باید گفت که جهانی شدن ظلم،‌ نشانه ظهور است نه لازمه ظهور!

به این مثال توجه کنید:

وقتی در ایستگاه راه آهن منتظر قطار هستید، با شنیدن صدای سوت قطار و مشاهده دود، متوجه می شوید که قطار در حال نزدیک شدن است. اما آیا اگر کسی زودتر از موعد مقرر سوت قطار را به صدا درآورد،‌ قطار زودتر خواهد رسید؟

مسلماً نه!

آنچه قطار را حرکت می دهد، راننده و روشن شدن موتور لوکوموتیو است نه صدای سوت؛ و تا زمانی که موتور روشن نشده شما هرچقدر هم سوت بکشید،‌ قطار از جای خود تکان نمی خورد!

ماجرای ظهور هم همین است:

لازمه ظهور امام، بزرگ شدن جامعه بشری و احساس نیاز به امام است. اما یکی از نشانه های آن می تواند جهانی شدن ظلم و پر شدن دنیا از ستم و جور باشد. اما اینکه جهانی شدن ظلم چه مفهومی می تواند داشته باشد، ماجرایی است که باید جداگانه به آن پرداخته شود.