✍️داستان عقل و عشق داستان غریبی است.

▪️چه بسیار عاشقانی که در جدال بین عشق و عقل، فریفته عشق شدند.
▪️و چه بسیار عاقلانی که عقل را عاشقانه و آگاهانه انتخاب کردند.

👈اما حقیقت این است که هر دو جلوه ای از رشد و حرکت اند.
🛳یکی موتور حرکت است و دیگری قطب نما

🔺عقل بدون عشق، سستی و خمودی می آورد و قادر به حرکت نیست.
🔺و عشق بدون عقل مثل دونده ای است که هرچه می دود از مقصد دورتر می شود.

🔴اما قرن ها پیش شیخ اشراق یا همان شیخ شهاب الدین سهروردی موجود دیگری را هم به این دوگانه اضافه کرد و آن «حزن» بود.

او می گفت:

«بدان که اول چیزی که حق بیافرید گوهری بود تابناک. او را «عقل» نام کرد.
و این گوهر را سه صفت بخشید:
یکی شناخت حق، یکی شناخت خود، و یکی شناخت آن‌که نبود پس ببود.
از آن صفت که به شناخت حق تعلق داشت، حُسن پدید آمد، که آن را «نیکویی» خوانند.
و از آن صفت که به شناخت خود تعلق داشت، عشق پدید آمد، که آن را «مهر» خوانند.
و از آن صفت که نبود پس به بود تعلق داشت، حُزن پدید آمد،که آن را «اندوه» خوانند.
این هر سه از یک چشمه‌سار پدید آمده‌اند و برادران یکدیگرند.»

♦️جایگاه حُزن در اندیشه سهروردی جایگاهی بنیادین، اصیل و خلاقانه است؛ او حُزن را نشانه‌ آگاهی انسان از جدایی از اصل خویش می‌داند.

♦️حُزن عامل پویایی‌ است که عشق به کمال و بازگشت به نور را پدید می آورد و روح می‌فهمد در این دنیا در خانه‌اش نیست.

♦️حزن همانند رنجی است که خداوند انسان را در آن آفرید برای اینکه بداند و بفهمد که آنجا که جای در آن دارد، جای او نیست!

🌺روحش شاد و یادش گرامی باد🌺

۱۴۰۴/۵/۸

@ensane_armani