تا به حال فکر کرده اید چرا نام محرم و نام امام حسین بیش از بقیه امامان و ماهها مطرح شده؟
چرا ماجرای کربلا بیش از همه حوادث تاریخی زنده مانده است؟
آیا فقط به دلیل اینکه عده ای کشته شدند و تشنه ماندندو گروهی هم جنایت کردند؟
مگر در تاریخ کشتار و قتل و جنایت کم اتفاق افتاده است؟
آنچه در کربلا اتفاق افتاد، تجلی حقیقت اخلاص بود!
فضا را تصور کنید:
میدان جنگ است و خون وخونریزی، تعداد سپاهیان خودی بسیار اندک است و سرنوشت ظاهری جنگ معلوم، فرمانده جنگ صراحتاً می گوید هرکه فردا بماند کشته می شود، بعد هم چراغها را خاموش می کند تا کسی خجالت نکشد و رودربایستی نکند.
مسأله مرگ و زندگی بود، شوخی و تعارف کردن در کار نبود!
فردای آن روز هم نه فرمانده زنده می ماند و نه هیچکدام از سپاهیان؛ برای همین حتی نگرانی از خجالت آینده هم وجود نداشت!
تعداد افراد هم آنقدر کم بود که همه می دانستند بود و نبودشان سرنوشت جنگ را تغییر نمی دهد.
ما بودیم چه می کردیم؟ صدها انگیزه برای رفتن داشتیم:
برداشتن بیعت از سوی امام! واجب بودن حفظ جان! عدم تأثیر در نتیجه جنگ! و . . .
تنها یک انگیزه برای ماندن و جان دادن و کشته شدن می ماند:
عشق خالصانه!
و این انگیزه آنچنان قوی بود که توانست دین را، مکتب اهل بیت را، عشق به امامت و ولایت را بعد از سالها زنده نگه دارد.
اخلاص همان اکسیری است که شیطان را با همه قدرت و حیله گری اش بر زمین می زند.
آنچنان که خودش از همان ابتدای خلقت وقتی بر گمراهی آدم سوگند می خورد، می داند زورش به مخلصین نمی رسد و آنها را استثناء می کند تا مبادا سوگندش دچار اشکال نشود!!!
انگار خداوند در روز عاشورا خالص ترین بندگانش را انتخاب کرده و بر روی آنها سرمایه گذاری کرده تا با این وسیله بتواند دینش را زنده نگه دارد و جالب اینجاست که انتقام این خون تنها قرار است به دست امام زمان گرفته شود گویی کس دیگری قادر به آن نیست.