آرمان ما

نام محرم که می آید دل می گیرد و نوحه ها شروع می شود؛ یکی برای لب تشنه، یکی برای طفل شش ماهه، یکی برای بدن بی سر و . . .
اما آیا حقیقتاً مصیبت امام حسین اینها بود؟
آیا امامی که در کودکی افطار سه روز روزه خود را به یتیم و فقیر و اسیر می بخشد، لب تشنه برایش مصیبت سختی است؟
آیا امامی که همه چیزش برای خداست، از دست دادن فرزند برایش مصیبت جانکاهی است؟
درست است که سالهای سال امامان ما برای مصیبت امام حسین(ع) گریه می کردند و مجلس عزا برپا می کردند؛
درست است که اگر این همه شور و عاطفه در حادثه کربلا نبود، نمی توانست رمز ماندگاری مکتب اهل بیت باشد؛
اما حقیقت اصلی واقعه عاشورا لب تشنه و طفل شش ماهه نیست.
این وقایع شوری است در کنار هزاران شعور نا متناهی!
احساساتی است در حاشیه صدها محتوای عمیق و قابل تأمل!
و اگر این محتواهای عمیق فهم نشود، واقعه عاشورا تنها اشکی است برای تخلیه عاطفی و گرفتن حاجات دنیا و شاید هم اشکی برای ثواب آخرت!
اما دیگر مکتب نیست، انسان ساز نیست!
و نتیجه اش هم این است که سالهای سال محرم و صفر بر ما می گذرد و اشکی میریزیم و احیاناً شام و ناهار متبرکی می خوریم، اما بعد از محرم و صفر شخصیت انسانی ما همان است که بود!
با همه خطاها و احیاناً گناهان قبل!
بازهم به دنبال دنیای خودمان می رویم و حاجات کوچکمان!
و انسانیت و رشد و کمال ما همچنان دور اشک چشمهایمان دور می زند ولی بالا نمی رود.
اما خدا کند محرم امسال طور دیگری باشیم!

تا به حال فکر کرده اید چرا نام محرم و نام امام حسین بیش از بقیه امامان و ماهها مطرح شده؟
چرا ماجرای کربلا بیش از همه حوادث تاریخی زنده مانده است؟
آیا فقط به دلیل اینکه عده ای کشته شدند و تشنه ماندندو گروهی هم جنایت کردند؟
مگر در تاریخ کشتار و قتل و جنایت کم اتفاق افتاده است؟
آنچه در کربلا اتفاق افتاد، تجلی حقیقت اخلاص بود!
فضا را تصور کنید:
میدان جنگ است و خون وخونریزی، تعداد سپاهیان خودی بسیار اندک است و سرنوشت ظاهری جنگ معلوم، فرمانده جنگ صراحتاً می گوید هرکه فردا بماند کشته می شود، بعد هم چراغها را خاموش می کند تا کسی خجالت نکشد و رودربایستی نکند.
مسأله مرگ و زندگی بود، شوخی و تعارف کردن در کار نبود!
فردای آن روز هم نه فرمانده زنده می ماند و نه هیچکدام از سپاهیان؛ برای همین حتی نگرانی از خجالت آینده هم وجود نداشت!
تعداد افراد هم آنقدر کم بود که همه می دانستند بود و نبودشان سرنوشت جنگ را تغییر نمی دهد.
ما بودیم چه می کردیم؟ صدها انگیزه برای رفتن داشتیم:
برداشتن بیعت از سوی امام! واجب بودن حفظ جان! عدم تأثیر در نتیجه جنگ! و . . .
تنها یک انگیزه برای ماندن و جان دادن و کشته شدن می ماند:
عشق خالصانه!
و این انگیزه آنچنان قوی بود که توانست دین را، مکتب اهل بیت را، عشق به امامت و ولایت را بعد از سالها زنده نگه دارد.
اخلاص همان اکسیری است که شیطان را با همه قدرت و حیله گری اش بر زمین می زند.
آنچنان که خودش از همان ابتدای خلقت وقتی بر گمراهی آدم سوگند می خورد، می داند زورش به مخلصین نمی رسد و آنها را استثناء می کند تا مبادا سوگندش دچار اشکال نشود!!!
انگار خداوند در روز عاشورا خالص ترین بندگانش را انتخاب کرده و بر روی آنها سرمایه گذاری کرده تا با این وسیله بتواند دینش را زنده نگه دارد و جالب اینجاست که انتقام این خون تنها قرار است به دست امام زمان گرفته شود گویی کس دیگری قادر به آن نیست.

گفتیم که جهانی شدن ظلم یکی از نشانه های ظهور است. اما جهانی شدن ظلم یعنی چه؟ آیا لازمه جهانی شدن ظلم آن است که ظلم در همه نقاط جهان وجود داشته باشد و هیچ شهری،‌ روستایی و حتی خانواده ای بدون ظلم باقی نماند؟

اگر اینگونه باشد که سیر جهان به سمت ظلم و بی عدالتی برود و هرچه پیش می رود فساد بیشتر و بیشتر شود، آیا چنین جهانی امام را خواهد خواست؟ چه کسی می خواهد برای عدالت قیام کند؟ یاران امام چه کسانی خواهند بود؟ و در این صورت آیا این همه ظالم امام را خواهند خواست و مانع ظهور و حضور او نخواهند شد؟

پس جهانی شدن ظلم به معنای وجود ظلم در همه جای جهان نیست، بلکه به معنای تأثیر ظلم یک گوشه از جهان در اقصی نقاط دنیاست.

زمان صدر اسلام را تصور کنید: ظلمی که در عربستان رخ می داد، هیچ تأثیری در مردم ایران نداشت و حتی ستمی که در مکه وجود داشت، مردم مدینه را متأثر نمی کرد، همچنانکه می بینیم که پیامبر(ص) برای فرار از فشار و اختناق حاکم در مکه به مدینه هجرت کرد و در آنجا توانست حکومت اسلامی تشکیل دهد.

اما آیا امروز هم،‌ اینگونه است؟

به مسائل سیاسی و اقتصادی جهان توجه کنید: یک تصمیم ناعادلانه در سازمان ملل در آمریکا، قیمت دلار را در سراسر جهان تغییر می دهد و گاه به تبع آن قیمت خوراک دام در یک روستای دورافتاده ایران تغییر می کند!

آیا اگر کسی بخواهد از ظلم آمریکا به جایی هجرت کند، جایی برای فرار خواهد داشت؟

آیا این تأثیر جهانی ظلم نیست؟

البته پدیده جهانی شدن در مجموع برای آینده جامعه بشری و همچنانکه خواهیم گفت برای ظهور یک واقعه ضروری است اما همانطور که می تواند تأثیرات مثبتی داشته باشد،‌ نقش مخرب هم خواهد داشت.

بارها شنیده ایم که امام که می آید جهان را از عدل و داد پر می کند همان طور که از ظلم و ستم پرشده بود. به تبع این جمله بسیاری ساده اندیشان تصور کردند که برای ظهور امام باید جهان را از ظلم و ستم پر کنیم و لذا مبارزه با ظلم را نفی کردند.

برای پاسخ باید گفت که جهانی شدن ظلم،‌ نشانه ظهور است نه لازمه ظهور!

به این مثال توجه کنید:

وقتی در ایستگاه راه آهن منتظر قطار هستید، با شنیدن صدای سوت قطار و مشاهده دود، متوجه می شوید که قطار در حال نزدیک شدن است. اما آیا اگر کسی زودتر از موعد مقرر سوت قطار را به صدا درآورد،‌ قطار زودتر خواهد رسید؟

مسلماً نه!

آنچه قطار را حرکت می دهد، راننده و روشن شدن موتور لوکوموتیو است نه صدای سوت؛ و تا زمانی که موتور روشن نشده شما هرچقدر هم سوت بکشید،‌ قطار از جای خود تکان نمی خورد!

ماجرای ظهور هم همین است:

لازمه ظهور امام، بزرگ شدن جامعه بشری و احساس نیاز به امام است. اما یکی از نشانه های آن می تواند جهانی شدن ظلم و پر شدن دنیا از ستم و جور باشد. اما اینکه جهانی شدن ظلم چه مفهومی می تواند داشته باشد، ماجرایی است که باید جداگانه به آن پرداخته شود.