✍️دانش آموزی را تصور کنید که می خواهد در رشته مورد علاقه اش در کنکور پذیرفته شود:

🔹هر تلاشی را که به فکرش برسد، انجام می دهد و از هر لذتی که مانع قبولی اوست می گذرد تا هدف مورد نظر را بدست آورد و اگر این خواست و اراده، صادقانه نباشد، نه کسی می تواند او را به درس خواندن وادارد و نه به انتخاب هدفی خاص مجبور کند.

👈و این داستان دینداری ماست.

◾️بزرگان به ما گفته اند که دین برنامه سعادت دنیا و آخرت ماست و مطابق این ادعا دستوراتی را به نام دین به ما پیشنهاد کرده اند تا به آنها عمل کنیم و سعادتمند شویم.

🔶در این مسیر چند نکته قابل تأمل وجود دارد:
🔸کسی می تواند سعادتمند شود که بخواهد به سعادت برسد.
🔸کسی دستورات را انجام خواهد داد که آنها را باور کند و برای هدف خود لازم بداند
🔸و بدیهی است که اعتماد به دستورات تنها از دروازه عقل انجام خواهد شد.

◾️پس دلسوزان سعادت بشریت تنها می توانند راههای سعادت را به انسانها پیشنهاد دهند و در بهترین حالت آنان را برای طی این مسیر قانع کنند؛ و البته به شرطی قدرت اقناع مردم را خواهند داشت که خود بر اساس عقل و فهم قدم در این راه گذاشته باشند نه تقلید کورکورانه!

🔴و اینجاست که بزرگی می فرماید:

💠‏«همان گونه که قوام جسم، تنها به جان زنده است،قوام دینداری هم تنها به نیت پاک است و نیت پاک، جز با عقل حاصل نمی شود».

🔴و اگر گروهی تصور می کنند بنیانهای دینداری جامعه در حال سست شدن است علت را در دوجا باید جستجو کرد:
نیت غیر صادقانه و عمل غیر عاقلانه.

۱۴۰۳/۱۱/۶

@ensane_armani