موضوع: "اشعار"
پیام فطرت
سه شنبه 93/11/21
به مناسبت سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی
|
جنب و جوش قطره ها یادش بخیر |
التهاب ذره ها یادش بخیر |
|
یاد دریای عظیم و با صفا |
سیر پیچکها از اینجا تا خدا |
|
یاد عزت یاد عشق و اقتدار |
یاد آتش یاد موج انفجار |
|
خاطرات نیمه خرداد ماه |
رویداد جمعه تلخ و سیاه |
|
روز همراهی عشق و عقل و نور |
اتحاد دانش و شور و شعور |
|
عشق آمد یار استدلال شد |
لاله ها تقدیم «استقلال» شد |
|
دل پرستی دشمنی بنیادی است |
بندگی زیباترین «آزادی» است |
|
انقلاب اینجا پیام فطرت است |
باز عالم شاهد یک هجرت است |
|
هجرت اینجا بوی غیرت می دهد |
عالمی را بهت و حیرت می دهد |
|
زندگی را غرق رحمت می کند |
«ربَّنا» اینجا حکومت می کند |
|
کشتی این انقلاب آماده است |
ناخدا و مقصدش را داده است |
|
قدرتش از اتحاد ملت است |
صخره هایش عُجب و حرص و ذلت است |
|
مقصدش تا «قاب قوسین» است و بس |
اسوه اش گفتار «ثقلین» است و بس |
|
ناخدایش جز «اطیعوا الله» نیست |
صحبت از مال و مقام و جاه نیست |
|
آمدیم آن شب به استقبال نور |
با دلی بی کینه و قلبی صبور |
|
قلبها و سینه ها یکجا شدند |
قطره قطره ناگهان دریا شدند |
|
باید از «من» بگذریم و «ما» شویم |
بازهم ما قطره ها دریا شویم |
|
باید از خود رسته و فانی شویم |
ذره ذره، خرد و قربانی شویم |
|
نفسها را خاک و خاکستر کنیم |
قطره بودن را مگر باورکنیم |
طوفان دل
جمعه 93/08/02
|
باز طوفان دلم خوابیده است باد شهوت باز بر جانم وزید پرده شرم و حیا را باد برد باز راه خانه را گم کرده ام می زنم دستی به دامان حسین یاد بازیها و یاد کودکی یاد زانوهای گرم و باصفا یاد اشتر، یاد میثم، یاد قیس یاد مجنونان سرشار از یقین یاد آن روزی که دلها ساده بود چشمها در هر هوایی باز بود کاش می شد مکه را تکرار کرد کوفه اما بر زمین چسبیده بود سنگ هم اینگونه خاموشی نداشت حرف کشتی نجات و ناخدا یادگار سبز احزاب و حنین کوفه آخر وعده گاه دعوت است دشت فطرتهای سرد و یخ زده بی وفایی، بزدلی، کفر و نفاق از مدینه نور دعوت می کنید! دردتان از درد شعب افزونتر است؟ پس چه شد آن قلبهای پاک و ناب؟ ای خدا از دست این دل خسته ام درد چشمانم فقط خودبینی است عشق می دانی کجا گل می دهد؟ خاک می خواهد که نرگس پرورد کربلا خاکستر سوز دل است عشق می بارد ز فریاد حسین! کربلا شمع هدایت می شود، «ای خواص مؤمنان حجت تمام عشق می خواهد طریق کوی دوست |
یک نفر اشک مرا دزدیده است! قامت ایمان سبزم را خمید نام صاحبخانه را از یاد برد چون کبوتر لانه را گم کرده ام یک شبی هم باز مهمان حسین یاد آن دوران شاد کودکی یاد مردان شجاع و باوفا یاد سلمان یا ابوذر یا اویس «لا یریدون علّواً» در زمین فکرهایی پشت هر سجاده بود قلبها آماده پرواز بود یک شبی هم، چون علی ایثار کرد گویی اصلا حرف حق نشنیده بود! هیچ کس اینسان فراموشی نداشت حرف حق از قول مصباح الهدی الحسین منی و من از حسین ای خدا! اینجا که غرق شهوت است! سرد و سنگی مثل قلب بتکده از کجا روییده اینسان در عراق دست رد بر قلب مسلم می زنید؟ شهرتان از زخم یاسر خونتر است؟ خسته گشتید از مفاهیم کتاب؟ بسکه دل بر ظرف دنیا بسته ام خودپسندی مادر بی دینی است از کجا درس تکامل می دهد؟ سنگ گلزار شقایق کی شود؟ گرچه فهم آن برایم مشکل است اشک می خواهد دمی یاد حسین! شاپرک «ذوب ولایت» می شود: لحظه ای لغزش سقوطی در عوام» خاک شو گر در سرت سودای اوست. |
پیام غدیر
جمعه 93/07/18
باز هم بند غرورم باز شد آسمان سينه ام طوفاني است کودک قلبم غريبي مي کند آخر اين دل بي حبيب وبي ولي است ياد آن شبهاي عشق و بندگي قصه ايمان يک ده ساله مرد دعوت ماه از زمين سخت و سرد ياد خيبر، ياد خندق، يادبدر ياد آن گرماي سوزانش بخير درس آن دم را فلک هم خوانده بود کاش مي فهميدم اين پيغام چيست کاش خورشيد از زمان تصوير داشت تابش خورشيد سوزان غدير آفتاب و سرزمين بي گياه، اين توقف يک وقوف ساده نيست اين همه دقت براي پوست نيست آن نهالي را که احمد آب داد، اي علايق لحظه اي فرصت دهيد اي علايق برتري جويي بس است اي علايق بر زمين چسبيده ايد ساکنان عرش و فردوس برين خود پسندي، برتري جويي، غرور بايد اين ويروسها در شيشه کرد اين حقيقت يک کلام تازه نيست حرف ما آزادگي و بندگي است پس بخوان احمد پيامي تازه را |
گردبادي در دلم آغاز شد باد و طوفان شيشه دل را شکست شکوه ها از بي حبيبي مي کند شايد او هم سخت محتاج علي است جَستن از هرچيز حتي زندگي يک صنوبر در خزان خشک و زرد پاسخ نخلي به آغاز نبرد خامشي تا کي؟ فراموشي چقدر؟ ياد ابلاغ شتابانش بخير راز دين در يک توقف مانده بود اين رسالت را ره اتمام چيست آسمان هم اين چنين تدبير داشت تشنگي و خستگي در اين کوير نامناسب با توقف بين راه! بحث يار و دوست در اين جاده نيست باغبان گل فقط يک دوست نيست! ريشه اش را در کف حيدر نهاد اندکي هم عقل را رخصت دهيد مـيوه گر خود را ببيند نارس است اين حقيقت را مگر نشنيده ايد؟ « لايُريدونَ عُلُوًّا » در زمين دشمن انديشه و عقل و شعور بايد امشب لحظه اي انديشه کرد حافظ يک شهر جز دروازه نيست صحبت از ابن عم و داماد نيست باز کن اينک در دروازه را |
درد دلی با امام رضا(ع)
جمعه 93/06/14
ای تو آزادی ترین زنجیرها در شفایت بهترین تدبیرها
ای امیدی بر شفای دست تو کرده اینجا جملگی را مست تو
این اسیران در پی آزادی اند گر اسیر این در فولادی اند
در خزان زندگی پژمرده اند از هجوم درد و غم آزرده اند
چشم نابینا و دست ناتوان کرده این روح مرا هم بی روان
روح تیره، قلب لبریز از گناه عمر بیهوده چه دارد غیرآه؟
سیّدا خسته از این آزادیم سخت محتاج در فولادیم
قلب زخمی را ز شر این جفا کاش می بستم برآن درب شفا
کاشکی قلب مریضم درد داشت! کاش روح تیره رنگی زرد داشت!
کاش از سرمای هر باد غرور، روح هم تب کرده می شد چون تنور
سیّدا خسته از این آزادیم سخت محتاج در فولادیم
صحن قلبم تیره و سرد و سیاه هر رواقش مملو از گرد گناه
این رواق آلوده شد از بغض و کین آن «یریدون علواً»۱در زمین
درد این خانه فقط از تشنگی است آخر اینجا هیچ سقاخانه نیست
تازگی قلبم پر از بیگانه است، جای بیگانه مگر در خانه است؟
خوش به حال کفتران بی گناه فارغ از مال و مقام و نام و جاه
کاش می شد هر دلی آیینه بود هر دلی خالی ز بغض و کینه بود
سیّدا قربان این جود و کرم! این همه محروم و تنها یک حرم!
این حرم هم سخت محتاج رضاست دل هم آخر خانه امن خداست!
پس بیا مولا دلم تطهیر کن شاه قلبم باش و دل زنجیر کن
تا شفا یابم رها گردم رها ای تو آزادی ترین زنجیرها!
۱ اشاره به آیه ۸۳ سوره قصص
زندان زیبایی
یکشنبه 93/05/05
بازهم آرامشم آتش گرفت بازهم انديشه ام خوابش گرفت
بازهم بند هوسهايم گسست ظرف روحم باز افتاد و شکست
لذت اين زندگاني ابتر است آتشي در زير اين خاکستر است
کاش مي شد سينه را آزاد کرد خانه دل را ز عشق آباد کرد
کاش مي شد از علايق کنده شد لحظه هايي هم خدا را بنده شد
اي علايق لحظه اي فرصت دهيد اندکي هم عقل را رخصت دهيد
فرصتي تا خويش را پيدا کنم ارزشي پيدا بر اين اعضا کنم
نطفه اي تا صورتي آراسته! پيکري با قامتي برخاسته!
آخرش هم استخواني خشک و پوک لاشه اي گنديده و پوستي چروک!
من کجايم؟ من کدامم؟ من که ام؟ صورتم يا نطفه ام يا لاشه ام؟
اي خدا اين قلب من مجروح توست! آخر اين دل تکه اي از روح توست
نازنين!اي لذت و آرامشم وه چه دردي در فراقت مي کشم!
احسن التقويم تو سرمايه است من کجايم لايق اين آيه است؟
من درِ انديشه را گم کرده ام واي بر من! ريشه را گم کرده ام!
اي خدا اين صورت و اين موي من اين سر و چشم و تن و ابروي من
جمله مخلوق يد فرمان توست من که باشم؟ اين همه قربان توست!
يارب از زيباييت شرمنده ام! هرچه باشد من هم آخر بنده ام
بايد اين بيگانه را رسوا کنم بايد امشب با خودم دعوا کنم:
ضامن فرداي تو وجدان توست صورت زيبا فقط زندان توست
عشق اگر خواهي، قفس بايد شکست هرچه زيبايش کني، مشکل تر است
