وظیفه ما چیست؟
وقتی حقیقت آرمان شهیدان را درک کنیم وظیفه واقعی ما سنگین تر و بزرگتر از آنچه تاکنون به نظر می رسیده نشان داده می شود. ( و حتی در مواقعی مغایر با آن!)
وظیفه ما برای ادامه راه شهیدان انتشار عکس و زندگینامه و وصیت نامه های آنان نیست!
وظیفه ما دیدار از مناطق جنگی جنوب و رفتن به مزار شهدا نیست!
وظیفه ما نامگذاری کوچه و خیابانها به اسم شهدا نیست!
وظیفه ما خدمت به خانواده شهدا و حمایت مادی و معنوی از آنها نیست!
وظیفه ما ذکر و نام شهدا و عزاداری و گریه بر آنها نیست!

همه این کارها باید انجام شود تا ما فراموش نکنیم که:
اگر انقلابمان پیروز شده، به برکت خون شهداست
اگر در جنگ مغلوب نشدیم، به برکت خون شهداست

و باید نسل آینده و جوانان ما بدانند که:
اگر امروز امنیت و آزادی و رفاه داریم و بیش از 30 سال است روی پای خود ایستاده ایم به برکت خون شهداست.

همه اما اینها لازم است اما کافی نیست!

همه اینها تلاشهایی است که برای حفظ پوسته شهادت انجام داده ایم نه مغز آن!

مغز شهادت همان آرمانی است که همه پیامبران و امامان ما برایش جانفشانی کردند، یعنی رشد و کمال معنوی همه انسانها!

شهدا نرفتند برای اینکه زنان ما با حجاب باشند، چرا که اگر کشور ما به دست صدام می افتاد شاید وضعیت حجاب زنان ما امروز بهتر بود!
شهدا نرفتند برای این که ما نماز بخوانیم و روزه بگیریم، و گرنه ظاهر نماز ما کجا و نماز اعراب وهابی عربستان کجا!

شهدا رفتند تا موانع رشد و کمال ما که همان حکومت ظلم و جور شاهنشاهی بود برداشته شود!
شهدا رفتند تا ما عزت و آزادی معنوی و الهی و انسانی خود را بازیابیم!
و این چیزی است که نه عراق باحجاب یافت می شود و نه در عربستان پر نماز!
هرچند که این عزت و آزادی الهی و معنوی بدون حجاب و نماز بدست نخواهد آمد!

پس خودمان را اسیر افقهای پایین نکنیم که اگر همه فکر و انرژی مان را در پوسته ها صرف کنیم، هرگز به مغز نخواهیم رسید و هرگز نخواهیم توانست آرمان بلند شهیدان را بشناسیم!