تاریخ را که ورق می زنیم یک شکاف عمیق عجیب دلمان را می سوزاند : شکافی میان حکومت پیامبر(ص) و علی(ع)!

شکافی که پدر دست بسته امت تنها ناچار است نظاره گر درد و ظلم مردمش باشد

علی(ع) می توانست از میان امت گروهی از پیروانش را غربال کند و برایشان حکومت کند!

اما . . .

علی(ع) همه امت را باهم می خواست

علی(ع) خار را درچشم نگه داشت تا سر تیزش امتش را دو شقه نکند و استخوان را در گلو فشرد تا سگهای شیطان به بهانه ربودنش جنگ به راه نیندازند

و امروز ما مانده ایم و گروهی که غافل از همه این ماجرا سالهاست به نام پهلوی شکسته فاطمه و دفاع از ولایت علی(ع) امت او را پس از 1400 سال فرقه فرقه کرده اند!

گروهی که تصور می کنند به عشق علی و فاطمه فریاد می زنند اما هرگز این سخن فاطمه را نخوانده اند که فرمود:

فَجَعَلَ اللهُ…طاعَتَنا نِظاماً لِلمِلَّةِ وَ اِمامَتَنا أماناً لِلفِرقَة

خدا پیروی از ما را سبب برقراری نظم برای ملت و امامت ما را برای در امان ماندن از تفرقه قرار داده است.

گروهی که فراموش کرده اند امامت هم وسیله ای برای اتحاد امت بود

در این شرایط است که شیطان می تواند به نام امامت برایمان محصولات بروز و مدرن تولید کند: برای عده ای شیعه انگلیسی بسازد و برای گروهی داعش و وهابی!

و با این اوصاف فاصله میان امت به نام امامت هم هیچ توجیهی ندارد، چه رسد به اینکه ولایت در غیبت بخواهد میان شیعیان علی تفرقه بیندازد