گفتیم که یکی از موانع آرامش ما اتفاقاتیه که خلاف میلمون پیش میاد این نا آرامی وقتی پیش میاد که تلاش می کنیم حوادث و آدمها را مطابق میل خودمون تغییر بدیم و بسیاری موارد موفق نمیشیم

اما یادمون میره اگه توی چنین مواردی تلاش کنیم خودمون رو تغییر بدیم زودتر به نتیجه میرسیم!

فرض کنید دلمون میخواد به یه اردوی دانشجویی بریم و مثلا پدر بهمون اجازه نمیده؛ چکار می کنیم؟

لابد تموم تلاشمون رو به کار می گیریم تا با زبان خواهش و التماس و گاهی تهدید و تندی اونو راضی کنیم و اگه هم موفق نشدیم، اعصابمون خرد میشه؛ قهر می کنیم و . . .

حالا فرض کنیم اگه «ثابت» و«متغیر» این معادله رو عوض کنیم چی میشه؟

ماها عادت کردیم درخواستها مون رو ثابت در نظر بگیریم و افراد و حوادث رو متغیر!

برای همین هم خیلی وقتها موفق نمیشیم برای اینکه گاهی درخواستهای ما با خواسته های دیگران (که خواسته های اونها هم برای خودشون ثابته)، تصادف میکنه و . . .

حالا بیاین یه بار هم سعی کنیم برعکس عمل کنیم:

یعنی:

حوادث دنیا و مردم را (چون در اختیارما نیست) ثابت در نظر بگیریم و خواسته های خودمون را متغیر!

یعنی توی مثال بالا در نظر بگیریم که اجازه ندادن پدر، ثابته و ناراحت شدن ما متغیر؛

و بعد . . .

خودمون رو برای نرفتن و پذیرفتن آماده کنیم و بدونیم هرچی خدا بخواد به صلاحمونه!

اگه دقت کنین این یه جور جدال بین عقل و نفسه.

توی روش اول درحقیقت اونی که ثابت در نظر گرفته میشه و برای خواسته اش مبارزه میکنه، نفسه؛

اما توی روش دوم عقل تشخیص میده که نمیتونه دنیا و آدمهاش رو تغییر بده پس سعی میکنه خواسته هاش رو تغییر بده.

شاید به نظر برسه که راه دوم راه سختیه چون نفس قویه و عقل ضعیف اما یه مدت که عادت کنیم، به مرور نفس هم از لوس بار اومدن دست بر میداره و مطیع عقل میشه!

و طبیعیه وقتی خواسته های ما ضعیف شد دیگه برآورده نشدنش خیلی اذیتمون نمی کنه و عادت می کنیم که بگیم «شد،شد؛ نشد، نشد»!

اگه یه کمی تصور کنید و باور کنید که زندگی اینجوری، هم ممکنه و هم خیلی شیرین، شما هم قبول می کنین که به سختیهاش می ارزه!

یادتون باشه که میتونیم اجازه ندیم چیزی آرامش رو بهم بزنه!

 البته باید در نظر بگیریم که اگه کسی رو هم به خاطر اشتباه بودن رفتارش بخوایم تغییر بدیم، تا خودش نخواد نمیشه

@ensane_armani