سالها بود که نظریه دموکراسی غربی پذیرفته شده بود و با حیله و ترفند توانسته بود رقبا را از میدان بیرون کند و یکه تاز میدان سیاست باشد.

اما . . .

آنچه در 22 بهمن 57 اتفاق افتاد حقیقت تازه ای بود:

دین پس از سالها خانه نشینی به عرصه حکومت و سیاست بازگشته بود.

دینی که نه با زور یک حاکم دینی، بلکه با خواست و اراده و جانفشانی مردم به میدان حکومت آمده بود.

سالها بود که انسان تحقیر شده قرون وسطی برای آزادی خود دین را کنار گذاشته بود و در حقیقت خدا را از صحنه زندگی خود حذف کرده بود!

و اینک . . .

انسان تحقیر شده تحت ظلم و ستم و استبداد می خواست تا آزادی از دست رفته خود را با حاکمیت دین بدست آورد حتی به بهای از دست دادن جانش!

و این برای انسانهای ماشینی رنسانس باور نکردنی بود!

پدیده انقلاب اسلامی در حقیقت یک بازگشت بود:

• بازگشت انسان به حقیقت الهی خود
• بازگشت دین به صحنه زندگی دنیا
• بازگشت دین به عرصه مدیریت جامعه و در حقیقت احیای مدیریت دینی جامعه

و این همان حقیقتی بود که سالهای سال پیامبران الهی یکی پس از دیگری برای رسیدن به آن تلاش کردند و ناکام ماندند.

اما این همه ماجرا نبود .  . .