نمی دانم آنان که این روز را به عنوان وحدت حوزه و دانشگاه نامگذاری کردند در چه اندیشه ای بودند.

شاید آرمانشان این بود که حوزه آرمان و هدف متعالی جامعه را روشن کند و دانشگاه چرخ صنعت و موتور محرکش باشد.

اما امروز . . .

وارد حوزه و دانشگاه که می شوی صحبت از امتحان است و نمره و قوانین آموزشی.

و تلاش و تکاپو برای بدست آوردن یک کاغذ چند سانتیمتری به نام «مدرک» به عنوان سرمایه ای برای اشتغال و ازدواج.

طول عمر دانش هم نهایتاً از چند شب قبل از امتحان است تا چند روز بعد از آن!

و زمانی هم که دانش جزء محدوده امتحان نباشد اساساً دانشجویی و طلبه ای برای آن تصور نمی شود!

تا زمانی که دانشجو «دانش» جو نباشد، و طلبه «طالب» علم نباشد،

و تا زمانی که آرمانهای آنها از محدوده خطوط نمره و کاغذ امتحان و حاشیه مدرک فراتر نرود، لذت رسیدن به آرمانهای متعالی را نخواهند چشید!