علی(ع) تا قبل از شهادتش بی نماز بود و بعد از آن اسوه عدالت!

حسن(ع) تا قبل از شهادتش مذل الاولیاء بود و بعد از آن کریم اهل بیت!

حسین(ع) تا قبل از شهادتش خارجی بود و بعد از شهادت سیدالشهداء و زبانزد خاص و عام

 و این، گویی ماجرای همیشه تاریخ است!

بهشتی قبل از شهادتش  متهم به انحصار طلبی و اشرافیگری بود و بعد از آن شهید مظلوم!

و اینجاست که گروهی ما را به مرده پرستی متهم می کنند!

 اما حقیقتاً این افراد بعد از وفاتشان پرستیده می شدند؟

آیا حقیقتاً آنان که متهمشان می کردند پس از مرگ دوستشان داشتند؟

یا . . .

علی(ع) پس از شهادت همان علی(ع) بود اما روشن شدن حقیقت از او اسوه ای ساخته بود که حاکمان زر و زور و تزویر ناچار شدند بادبانها را به سمت ستایش علی(ع) تنظیم کنند

حسین(ع) پس از شهادت همان بود؛ اما پرده برداری عاشورا، آنچنان هویدا بود که حتی زبان یزید هم نمی توانست از کشته شدنش اظهار پشیمانی نکند!

برای اهل نفاق بهشتی پس از شهادت هم انحصار طلب بود؛ اما برای عده ای نیرنگ منافقان تا زمان اقرار و اعتراف خودشان روشن نخواهد شد!

 و امروز ایران ما پر از مردان «بهشتی» است که شایسته ستایش اند اما زیر گرد و غبار تهمت و افترا!

حاکمان زر و زور و تزویر تلاش می کنند تا بر غبار ها بیفزایند

و هواداران حزب باد منتظرند تا بادبانهای رسانه ها به سمتشان نشانه رود تا زبان به پرستش آنها بگشایند

و در این میان کوته فکران و سطحی نگران ظاهر بین تنها بازندگانی هستند که قبل از شهادت علی(ع) را کافر می دانند و بعد از شهادت قدیس!

ستایش و پرستش محصول معرفت است

و اهل معرفت دردانه ها را می یابند هرچند درون صندوقچه چوبی پر از گرد و غبار باشد

و آنان که برای ستایش یک جواهر، منتظر هیاهوی طبلهای رسانه ها هستند، همیشه دیر می فهمند!