آرمان ما

 از بعدازظهر که می گذرد،‌شمارش معکوس شروع می شود:

چقدر تا افطار مانده؟

پس کی اذان می گویند؟

از تشنگی هلاک شدم!

از یک ساعت مانده به افطار، سفره پهن می شود سماور به جوش می آید، خرماها در ظرف چیده می شود و همه پایش سفره می نشینند

آماده و منتظر

همه چیز آماده است تا صدای الله اکبر مؤذن بلند شود و دستها به طرف ظرف خرما دراز شود . . .

شاید یکی از فواید روزه داری در روزهای گرم تابستان، چشیدن معنای حقیقی عطش و معنای حقیقی انتظار است.

وقتی تشنه باشی و محتاج، برایش لحظه شماری می کنی.

وقتی منتظرش باشی قبل از آمدنش همه چیز را و حتی خودت را آماده می کنی.

و اینجاست که می توانی خودت را محک بزنی

آیا همه انتظارهای تو همین گونه است؟!

آیا وقتی برای آمدنش واقعاً لحظه شماری می کنی؟

واقعاً همه چیز آماده است؟

حتی خودت؟

و شاید عجیب نیست که ادعا کنیم که او وقتی می آید که انتظار ما مثل انتظار روزه دار برای لحظه افطار باشد!

وقتی یه خمیر داشته باشی که توش خرده شیشه داشته باشه و بخوای باهاش نون بپزی، چیکار می کنی؟

ممکنه خمیر رو کلا بندازی دور

اما اگه خیلی دوستش داشته باشی،

اونقدر این خمیر رو ورز میدی تا خرده شیشه هاش پیداش بشه

بعد دونه دونه اونها رو میندازی دور

حکایت ما آدمها هم همینه!

ما آدمها برای خدا همون خمیرهای عزیز و دوست داشتنی هستیم که

کمی تا قسمتی!

خرده شیشه داریم!

و بالاخره باید توی این دنیا پخته بشیم.

مشکلات و گرفتاریهای دنیا ورزهاییه که برای این خمیر لازمه

پس اگه توی مشکلات رندگی دردمون اومد،

  دنبال خرده شیشه های خودمون بگردیم نه مقصر بیرونی !

حالا اونهایی که عزیزترند و خرده شیشه های خیلی ریزی دارند، گاهی خدا ناچار میشه تیکه تیکه شون کنه تا خرده شیشه های ریز رو هم دربیاره!

سَلونی قَبل أن تَفقِدونی

سالها پیش وقتی دروازه علم پیامبر بالای منبر رفت و به مردم گفت از من بپرسید قبل از اینکه مرا از دست بدهید، از او پرسیدند: تعداد موهای سر من چندتاست؟

ما امروز این داستان را نقل می کنیم و گاه می خندیم و گاه افسوس می خوریم اما . . .

اگر خودمان زمان علی(ع) بودیم چه می پرسیدیم؟

اگر امام زمان ما ظاهر شود و بگوید بپرسید چه می پرسیم؟

فکر کردن به این سؤال مسیر زندگی و هدف اصلی ما حداقل برای خودمان مشخص می کند!

دغدغه اصلی ما چیست؟ گرفتن مدرک؟ نمره ها و معدل بالا؟ موقعیت اجتماعی؟ چه سؤالاتی ذهن ما را به خود مشغول می کند؟

آرمان ما چیست؟ آرزوی ما کجاست؟

دلمان می خواهد چه بشویم؟ یک فقیه؟ یک مدرس؟ یک مبلغ؟

یا یک انسان در حد جانشینی خدا؟

و بدانیم اگر آرمان و آرزوی حقیقی ما کمتر از آنی است که به خاطر آن خلق شده ایم سؤالات ما از امام هم تفاوتی با سؤال آن مرد نخواهد داشت.

گاه خنده آور است و گاه قابل افسوس!

این روزها آنچه زمزمه برخی محافل و گروههاست، موضوع نشانه ها و علائم ظهور است:

از مرگ پادشاه عربستان گرفته تا حوادث یمن و امثال آن و بعد هم بحث بر سر تطبیق نشانه ها و علائم که آیا این همان عبدالله است یا نه؟

گروهی اینها را نشانه ظهور می دانند و گروهی معتقدند هنوز برای قضاوت زود است.

عده ای تطبیق می دهند و برخی از ترس  «کذب الوقاتون» جرأت اظهار نظر ندارند!

اما . . .

تا به حال به این نکته فکر کرده ایم که چه ظهور نزدیک باشد و چه نباشد، ما باید امام را بشناسیم!

در نظر بگیرید که همین جمعه شخصی آمد و ادعای امامت کرد، چگونه می خواهیم باورش کنیم؟

با چهره نورانی اش؟ با خال صورتش؟ با محاسن بلند و لباس عربی و . . . آنچه که تا به حال در ذهن خود تصور کرده ایم؟

اصلاً در نظر بگیرید همه علائم و نشانه های ظهور اتفاق بیفتد و ما با چند مدعی مهدویت روبرو شویم، کدام را باور می کنیم؟

آیا بازهم باید به تیتر روزنامه ها و موضع گیری احزاب سیاسی و جناحها نگاه کنیم؟ آیا باید منتظر قضاوت علما و سیاستمداران باشیم؟

اگر همه آنها اشتباه کنند چه؟

آیا ملاک و معیاری برای شناخت امام داریم؟

آیا اگر امام آمد و فتواها و نظریات فقهی اش با آنچه ما تا کنون انجام داده ایم، متفاوت بود، آیا باید در مقابلش بایستیم؟

اگر امام آمد و دین جدیدی ارائه کرد چه؟

همه اینها مسائلی است که اگر نتوانیم پاسخی برایش پیدا کنیم، نه تنها دچار مرگ جاهلیت می شویم بلکه مصداق یهودیانی خواهیم بود که سالها منتظر پیامبر بودند اما وقتی که آمد با وجود شناخت و یقین، بازهم تکذیبش کردند!