آرمان ما

یکی دیگه از چیزهایی که آرامش روحی ما رو زخمی می کنه، توقعاتیه که از دیگران داریم و برآورده نمیشه که این توقعات میتونه انتظارات بحقی هم باشه!
این مانع اونقدر تأثیر قوی میگذاره که گاهی قلبی رو که باید معدن عشق و محبت باشه به یک جهنم پر از کینه تبدیل می کنه. اما چرا؟
از قدیم بعضی ها گفتن: «اگه نزنی میخوری»
یا یه کمی ملایم تر: «مواظب باش به کسی سواری ندی»
یا اینکه بهمون یاد دادن وقتی 10 تا درخواست داریم مثلاً 20 تا بیان کنیم یا. . .
حالا فکر کنین اگه همه مردم بخوان فقط از هم توقع داشته باشن و مراقب باشن کسی ازشون استفاده نکنه، چه دنیای وحشتناکی پیدا می کنیم؟!
اگه قرار باشه مادر و فرزند، زن و شوهر بخوان فقط روز به روز به توقعاتشون اضافه کنن و هرکدوم بخواد روی سر اون یکی سوار بشه، هیچ خانواده ای روی زمین باقی نمی مونه!
و گذشته از اون اگه قرار باشه ما، هی توقع پشت توقع داشته باشیم و  کسی هم اونها رو انجام نده دیگه چیزی از اعصاب و روان برامون باقی نمی مونه چه برسه به آرامش!
پس معلوم میشه این افاضات قدما! فقط در حد دوستی خاله خرسه است و حتی قابل عمل فردی هم نیست چه برسه به قانون اجتماعی!
اما واقعاً باید با این توقعات اجتماعی چکار کرد؟
اگه یادتون باشه توی موضوع ثابت و متغیر گفتیم که مردم در اختیار ما نیستند و نمی تونیم اونا رو وادار کنیم خواسته های ما رو انجام بدند پس راهش تغییر دادن خودمونه!
یک ادعا:
اگه سعی کنیم توقعاتمون رو از دیگران به صفر نزدیک کنیم به آرامش می رسیم!
حرف عجیبیه! شاید هم کمی خنده دار! و شاید هم باور نکردنی!
اما اگه کمی دقت کنیم متوجه میشیم که:

اونی که ما رو ناراحت میکنه بار روانی انتظارات ماست نه خود انتظارات!
گاهی وقتها انتظارات اونقدر سطحی و پیش پا افتاده است که اگه هرگز هم انجام نشه مشکلی برای ما پیش نمیاره!
مثلاً فرض کنین انتظار داریم یه نفر برای جشن عقدش دعوتمون کنه یا مثلاً روز تولدمون بهمون یه هدیه با ارزش بده!
حالا فکر کنین اگه ما به اون جشن عقد نریم یا اون هدیه رو دریافت نکنیم، چه مشکلی توی زندگیمون پیش میاد؟ حتماً هیچی!
اما گاهی بار روانی این انتظار اونقدر بهمون فشار میاره، اعصابمون رو خرد میکنه تا جایی که گاهی یه دوست جون جونی برامون یه دشمن درجه یک میشه و  . . .
حالا یه کمی برگردین به عقب و جاهایی رو که از یه نفر دلخور شدین یا به خاطر انجام نشدن توقعات آرامشتون به هم خورده، به یاد بیارین:
فکر می کنین توی چندتا از اونا اگه عنصر «توقع» رو حذف کنین، دیگه جایی برای ناراحتی باقی نمی مونه؟

اما حالا میریم سراغ قسمت دوم:

چه جوری توقعاتمون رو کم کنیم؟
این موضوع از اون چیزاییه که نیاز به تمرین و تلقین داره!
البته اولش خیلی سخته، اما به مرور که موفق شدین مزه آرامشش رو هم می چشید و دوباره به جایی میرسید که میگید:«شد، شد؛ نشد، نشد»!
گاهی وقتها ممکنه بار روانی نیاز به یه احترام اونقدر غرور ما رو لکه دار کنه که تحملش برامون خیلی سخت باشه اما فکر کنین:

اون غروری که باعث بشه آرامشمون به هم بخوره،‌همون بهتر که نیست و نابود بشه.

در عوض:

اونی که با حذف توقعات به دست میاریم عزت نفس حقیقیه که فقط با بی نیازی از دیگران حاصل میشه.
فقط یادمون باشه هروقت نیازمون به یک توقع انجام نشدنی خیلی شدید شد، به طرف مقابل فشار نیاریم، غر غر نکنیم، کینه به دل نگیریم،‌ قهر نکنیم . . .فقط:
یه گوشه خلوت پیدا کنیم و دست به دامن قدرت حقیقی بشیم و با دل شکسته و ملتمسانه از خدا بخوایم خودش سیرابمون کنه!
و همیشه دعا کنیم: خدایا ما رو به غیر خودت محتاج نکن.
اینجاست که خدا هم جوری جوابمون رو میده که حتی تصورش رو هم نمی تونستیم بکنیم!

@ensane_armani

یکی دیگه از جاهایی که گل آرامش ما رو پژمرده می کنه، جاییه که میخوایم خودمون رو غیر از اونی که هستیم نشون بدیم.

در نظر بگیرید وضعیت خونه مون نامرتبه و یه مهمون سرزده برامون میرسه! نگران و مضطرب میشیم! چرا؟!

برای اینکه دوست داشتیم ما رو همیشه مرتب ببینه؛ یعنی فکر کنه که خونه ما همیشه مرتبه! اما آیا واقعاً همین طوره؟ اگه همیشه مرتب بودیم که موقع رسیدن مهمون هم مرتب بودیم و نگرانی نداشتیم!

اما نگرانی و اضطراب وقتی سراغمون میاد که مرتب نیستیم و میخوایم به غلط ما رو مرتب تصور کنن! یعنی به نوعی دوست داریم به مهمون دروغ بگیم!

و جالبه که اغلب ما هم اسم این دروغگویی پنهان را میذاریم: «آبروداری» و به دنبال اون وقتی که مهمون با چهره حقیقی ما مواجه شد، میگیم: «آبروم رفت!»

حالا به کاربردهای همین جمله «آبروم رفت» توی زندگی روزمره دقت کنین:

وقتی توی کلاس برای پرسش صدامون میزنند؛

وقتی جلوی یه آدم خیلی با کلاس یه رفتار اشتباه ازمون سر میزنه؛

و وقتی میخوایم با علم یا مال یا زیبایی مون توجه جلب کنیم و موفق نمیشیم .. .

توی همه این لحظات نگرانیم که نکنه «آبرومون بره»!

حالا یه لحظه توی ذهنتون تصور کنین :

اگه نخوایم خودمون رو بهتر از اونی که هستیم نشون بدیم، یا بهتر بگم اگه از این به بعد تصمیم بگیریم فقط خودمون باشیم چه اتفاقی می افته؟

دیگه نگران مهمون سرزده نیستیم!

اگه از نامرتب بودن خجالت می کشیم سعی می کنیم واقعاً مرتب باشیم (چه با مهمون و چه بدون مهمون)

دیگه نگران درس جواب دادن و امتحان دادن نیستیم بلکه سعی می کنیم واقعاً یاد بگیریم نه اینکه فقط سوال جواب بدیم!

این کار باعث میشه نه تنها آرامش زندگیمون حفظ بشه بلکه روز به روز نقاط ضعف خودمون را بیشتر پیدا کنیم و اونها رو اصلاح کنیم.

و در نهایت :

به جای اینکه سعی کنیم خوب نشون داده بشیم سعی کنیم واقعاً خوب بشیم!

شاید شما هم توی زندگی تون آدمایی رو دیدین که از بس مردم رو فریب دادن، خودشون هم گول خوردن و واقعاً فکر می کنن کسی هستند در حالی که فقط یه بادکنک توخالی اند و وقتی متوجه خالی بودن خودشون میشن که صدای ترکیدن این بادکنک گوش خودشون رو کر میکنه!

هرچند بعد از سالها دروغنمایی و به قولی (آبروداری) زندگی با صداقت خیلی سخته اما مطمئن باشید ارزش آرامش و اصلاح ناشی از اون خیلی خیلی شیرینه به شرطی که نا امید نشیم و به تلاشمون ادامه بدیم

فقط کافیه:

به جای اینکه سعی کنیم خوب نشون داده بشیم سعی کنیم واقعاً خوب باشیم

@ensane_armani

گفتیم که یکی از موانع آرامش ما اتفاقاتیه که خلاف میلمون پیش میاد این نا آرامی وقتی پیش میاد که تلاش می کنیم حوادث و آدمها را مطابق میل خودمون تغییر بدیم و بسیاری موارد موفق نمیشیم

اما یادمون میره اگه توی چنین مواردی تلاش کنیم خودمون رو تغییر بدیم زودتر به نتیجه میرسیم!

فرض کنید دلمون میخواد به یه اردوی دانشجویی بریم و مثلا پدر بهمون اجازه نمیده؛ چکار می کنیم؟

لابد تموم تلاشمون رو به کار می گیریم تا با زبان خواهش و التماس و گاهی تهدید و تندی اونو راضی کنیم و اگه هم موفق نشدیم، اعصابمون خرد میشه؛ قهر می کنیم و . . .

حالا فرض کنیم اگه «ثابت» و«متغیر» این معادله رو عوض کنیم چی میشه؟

ماها عادت کردیم درخواستها مون رو ثابت در نظر بگیریم و افراد و حوادث رو متغیر!

برای همین هم خیلی وقتها موفق نمیشیم برای اینکه گاهی درخواستهای ما با خواسته های دیگران (که خواسته های اونها هم برای خودشون ثابته)، تصادف میکنه و . . .

حالا بیاین یه بار هم سعی کنیم برعکس عمل کنیم:

یعنی:

حوادث دنیا و مردم را (چون در اختیارما نیست) ثابت در نظر بگیریم و خواسته های خودمون را متغیر!

یعنی توی مثال بالا در نظر بگیریم که اجازه ندادن پدر، ثابته و ناراحت شدن ما متغیر؛

و بعد . . .

خودمون رو برای نرفتن و پذیرفتن آماده کنیم و بدونیم هرچی خدا بخواد به صلاحمونه!

اگه دقت کنین این یه جور جدال بین عقل و نفسه.

توی روش اول درحقیقت اونی که ثابت در نظر گرفته میشه و برای خواسته اش مبارزه میکنه، نفسه؛

اما توی روش دوم عقل تشخیص میده که نمیتونه دنیا و آدمهاش رو تغییر بده پس سعی میکنه خواسته هاش رو تغییر بده.

شاید به نظر برسه که راه دوم راه سختیه چون نفس قویه و عقل ضعیف اما یه مدت که عادت کنیم، به مرور نفس هم از لوس بار اومدن دست بر میداره و مطیع عقل میشه!

و طبیعیه وقتی خواسته های ما ضعیف شد دیگه برآورده نشدنش خیلی اذیتمون نمی کنه و عادت می کنیم که بگیم «شد،شد؛ نشد، نشد»!

اگه یه کمی تصور کنید و باور کنید که زندگی اینجوری، هم ممکنه و هم خیلی شیرین، شما هم قبول می کنین که به سختیهاش می ارزه!

یادتون باشه که میتونیم اجازه ندیم چیزی آرامش رو بهم بزنه!

 البته باید در نظر بگیریم که اگه کسی رو هم به خاطر اشتباه بودن رفتارش بخوایم تغییر بدیم، تا خودش نخواد نمیشه

@ensane_armani

آن روزی که رسانه متولد شد، شاید نمی دانست که روزی قرار است نمودار زندگی، فعالیت، احساس و آرمان انسانها را مدیریت کند.

روزنامه های دیروز تنها نتیجه فعالیت انسانها بودند، نه مقدمه!

مردم عادت کرده بودند خبر واقعه ای را که در روز، هفته یا ماه قبل در شهر یا کشورشان اتفاق افتاده بود، به همان شکل بخوانند و مطلع شوند.

اما امروز انگار این رسانه ها هستند که نمودار زندگی مردم را مدیریت می کنند:

• موج رسانه هاست که به مردم الهام می کند که مرحوم از دست رفته را بستایند یا تکفیر کنند!
• موج رسانه هاست که به مردم تلقین می کند کدام صنف شغلی را ستایش کنند و کدام را محکوم!
• موج رسانه هاست که گاه خواندن نماز و قرآن و صلوات را بر مردم واجب می کند!

و جالب اینجاست که موج رسانه گاه آنچنان تاریخ و جغرافیا را به هم سنجاق می کند که آتش ساختمانی در تهران سر از میدان جنگ سوریه درمی آورد و مقصرش در رأی دهندگان چندسال پیش انتخابات پیدا می شود!

آری امروز رسانه فتوا می دهد، قضاوت می کند، متهم تعیین می کند، محکوم می کند، بزرگداشت می گیرد، مجلس ختم برگزار می کند  و . . .

و وقتی این مدیریت رسانه فاجعه بار می شود که مدیریت قلب و فکر انسان را به عهده بگیرد و

• به جای من فکر کند
• به جای من کینه بورزد
• به جای من محبت کند
• و به جای من مُهر حق و باطل بزند.

اما رسانه یک جریان سیال است با موجهای کوچک و بزرگ، می آید و می رود.

اگر فقط بنشینی تماشایش کنی، مثل یک نمایش گاهی تو را می خنداند گاهی به وحشت می اندازد و گاهی می گریاند.

اما اگر بر موجهایش سوار شدی و به فرمانش فکر کردی، قضاوت کردی، حکم کردی، عشق ورزیدی، خشم گرفتی و . . .

چند روز یا چند ساعت کافی است که حادثه ای دیگر این موج را دگرگون کند و تو می مانی و کوله باری از خشم و غم و شرمندگی  . . .

 نگذاریم رسانه قلب و فکر ما را مدیریت کند

 @ensane_armani

تا حالا فکر کردین چه چیزهایی آرامشمون رو به هم میزنه؟

مسلماً هرچیزی که خلاف میلمون باشه. گاهی در گذشته و گاهی در آینده.

گاهی برای اتفاقات گذشته غصه می خوریم که چرا فلان طوری که ما می خواستیم نشد.و گاهی نگران آینده ایم که مبادا اون طوری که دوست نداریم اتفاق بیفته.

یعنی به عبارتی دوست داریم همه چیز مطابق دلخواه ما تغییر کنه و توی اعمال و رفتارمون هم قصد داریم همه چیز رو مطابق دلخواهمون تغییر بدیم و وقتی موفق نمی شیم غصه می خوریم و اگه احتمال بدیم که ممکنه موفق نشیم، نگران و مضطرب می شیم.

البته بسته به اهمیت موضوع شدت نگرانی و غصه ما هم متفاوت میشه.

واقعاً به نظرتون زندگی اینجوری درسته؟

یعنی درسته که ما انتظار داشته باشیم همه چیز مطابق میل ما باشه؟

آیا این انتظار، انتظار درستیه؟ اگه واقعاً معتقدیم درست نیست پس می تونیم تغییرش بدیم و خودمون رو از غم و نگرانی نجات بدیم.

حالا یه لحظه تصور کنین:

اگه تصمیم بگیریم و نوع نگاهمون رو عوض کنیم خیلی چیزها عوض میشه!

یه مثال بزنم:

اوایل پاییز که کم کم هوا سرد میشه ما چیکار می کنیم؟ آروم آروم بخاریها رو روشن می کنیم لباس های گرم را در میاریم و خودمون رو برای سرمای پاییز و بعد هم زمستون آماده می کنیم.

تا حالا شده برای سرما نگران بشیم و اضطراب داشته باشیم؟ تا حالا شده غصه بخوریم که چرا هوا سرد میشه و چرا همیشه هوا بهاری نیست؟

برای اینکه باورمون شده که بعد از تابستون پاییز میاد و بعد از پاییز هم زمستون! هیچ کدوم هم مطابق میل ما نیست! اما به جای اینکه تلاش کنیم آب و هوا رو و شرایط محیط رو با میل خودمون هماهنگ کنیم، خودمون رو را با شرایط محیط هماهنگ می کنیم و سعی می کنیم از خطرهای احتمالی در امان بمونیم.

راستی تا حالا شده سعی کنیم فصل ها رو جابجا کنیم، زمستون رو از بین ببریم، یا یه کاری کنیم که لااقل برای ما هوا همیشه بهاری باشه؟

برای اینکه باورمون شده که اولاً ما کاری نمی تونیم انجام بدیم، ثانیاً چرخه طبیعت باید همین جوری باشه و اگه دستکاری بشه خراب میشه یعنی همین جوری برای ما مفیده و اگه غیر از این باشه آسیب می بینیم.

حالا اگه در مورد بقیه مسائل زندگی هم همین طور برخورد کنیم و بدونیم اگه نتونستیم خیلی چیزها رو تغییر بدیم، اونها رو بپذیریم و سعی کنیم خودمون رو با اون مطابق کنیم.

بدونیم خیلی از چیزها اگه اونجوری که ما میخوایم بشه به ضررمونه هرچند ممکنه الان ما متوجه آسیبش نباشیم.

در خیلی از موارد لازمه به خدا اعتماد کنیم و بدونیم که :

خدا بیش از همه حتی خودمون خیر و صلاح ما را می داند، می خواهد و می تواند ما را به آن برساند.

ممکنه در مورد بعضی چیزها این طوری فکر کردن خیلی سخت باشه و نتونه ما رو آروم کنه، اما مطمئن باشین اگه تمرین کنیم و به خدا اعتماد کنیم به مرور می تونیم آرامش لازم را بدست بیاریم حداقلش اینه که هرچی بیشتر تمرین کنیم بیشتر آرامش پیدا می کنیم.

البته این به اون معنی نیست که برای بدست آوردن خواسته هامون تلاش نکنیم بلکه معنیش اینه که وقتی موفق نشدیم یا احتمال بدیم که موفق نمی شیم نگران و غصه دار نشیم و مطمئن باشیم که هر اتفاقی که می افته به صلاحمونه و به خدا اعتماد مطلق داشته باشیم!

@ensane_armani