محرم که می آید حسین شهید می شود

نه فقط خودش! بلکه امامتش

کلاً یادمان می رود که قرار بود حسین امام و پیشوای ما باشد و ما به دنبالش حرکت کنیم

اما . . .

وقتی حسین «فقط» یک موجود ملکوتی است که ملائکه و جنیان به کمکش می آیند و خدا می خواهد او را کشته ببیند،

حسین بهشت زیبایی می شود در بالای یک قله رفیع که تنها قابل عشق و ستایش است اما هیچ راهی برای رسیدن به چنین قله ای وجود ندارد!

گاهی یادمان می رود که همه زیبایی و عظمت ملکوتی اش بهانه ای است برای آنکه جذبه مغناطیسی اش دلها را برباید و چراغ هدایت رهروان باشد!

حسین کتاب زیبایی است اما نه فقط برای تماشا کردن عکسهایش

کتابی است برای خواندن و فهمیدن و بالا رفتن

و محرم ماهی است برای حسینی شدن و ستودنی گشتن نه فقط ستودن و تماشا کردن حسین!