آرمان ما

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل، گذشت و ایثار صادقانه و خالصانه است. 
یعنی چی؟ 
گاهی وقتها ما در مورد اطرافیان خودمون ملاحظاتی میکنیم اما نه به خاطر ارزشی که برای اونها قائل هستیم بلکه به دلیل رودرواسی که داریم یا ابنکه می ترسیم پشت سرمون حرف بزنن یا بد قضاوت کنن. 
مثلا فرض کنین داریم تلویزیون می بینیم و دوست داریم صداشو بلند کنیم اما یه نفر کنارمون خوابیده. 
رفتار خیلی از ماها توی ابن شرایط بستگی به شخصی داره که خوابیده! 
اگه پدر و مادر یا خواهر و برادری باشه که باهاش رودرواسی نداریم، اهمیت نمیدیم و صداشو تا اونجایی که دوست داریم بلند می کنیم.
اما اگه یه مهمون غریبه باشه که قراره جلوش آبروداری کنیم و باهاش رودرواسی داریم، شاید از دیدن برنامه مورد علاقه مون هم صرف نظر کنیم!
اما انسان کامل اینجوری نیست، چون همون طوری که گفتیم، برای اون، تک تک آدمها مهمند و ارزش دارند و اگه ملاحظه ای می کنه به خاطر شخص اون آدمه نه به خاطر اینکه ممکنه پشت سرش حرف بزنن یا آبروش بره. 
ماها هم اگه توی رفتارهامون ریز بشیم و دقت کنیم، می فهمیم که رفتارهامون واقعا خالصانه و صادقانه است یا منافقانه!

@ensane_armani

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل رفتار عادلانه با مردمه.

بعضی ها میگن توی رفتار با مردم باید مثل آیینه باشی یعنی در مقابل خوبی، خوبی کنی و در مقابل بدی،‌بدی.

اما :

اولاً این هنر نیست چون خیلی از حیوونها هم همین رفتار رو دارند!

دوم اینکه گاهی وقتها خوب و بد همه رفتارها همیشه شفاف نیست خیلی وقتها ذهنیت ما نسبت به افراده که رفتار اونها رو خوب یا بد می دونیم!

سوم اینکه چه بخواهیم و چه نخواهیم، رفتار بیرونی ما شخصیت درونی ما رو نمایش میده و چه بسا عکس العمل ناشایست در مقابل عمل ناشایست، شخصیت ما رو خراب می کنه و هیچ ضرری به طرف مقابل نمی رسونه!

اما گاهی این مسأله وارد جزئیاتی میشه که نمیشه اونها رو به خوب یا بعد تقسیم بندی کرد. چون ممکنه همش خوبی باشه اما تفاوتش توی کم و زیادشه.

یه مثال بزنم:

دو نفر از شما میخوان که بهشون پول قرض بدین:

اولی خیلی تا حالا به شما ابراز علاقه و ارادت کرده اما دومی زیاد نه، فقط در حد معمول احترام گذاشته؛ در نظر بگیرین که به هردوشون هم کاملاً اعتماد دارین.

ممکنه درخواست اولی رو به محض شنیدن انجام بدین و حتی اگه خودتون نداشته باشین از یکی دیگه قرض کنین.

اما دومی رو نه. حداقلش اینه که اگه نداشتین زیاد زحمت نکشین و از کس دیگه درخواست نکنین!

اما رفتار عادلانه یه  انسان کامل اینطوری نیست!

برای اون فرقی نمی کنه که طرف مقابل عاشقش باشه یا حتی متنفر!

انسان کامل مثل بارونی می مونه که همه رو سیراب می کنه!

ماهم میتونیم اینطوری باشیم به شرطی که همه انسانها برامون عزیز و محترم باشن نه بعضیهاشون!

@ensane_armani

گفتیم یکی از تفاوتهای ما با آدمهای بزرگ اینه که اونها به هیچی وابستگی ندارن

اما یه تفاوت دیگه مون هم اینه که اونها دردها و لذتهای بزرگتری دارن!

تصور کنین یه بچه کلاس اولی با یه 20 گرفتن یا تشویق شدن، کلی خوشحال میشه!

وقتی میره دبیرستان می فهمه که تا درس رو خوب یاد نگیره، هرچقدر هم 20 بگیره، فایده ای نداره و توی کنکور نمیتونه موفق بشه، یعنی به نوعی فلسفه درس خوندن و هدف رو بهتر می فهمه.

حالا درک و فهم انسانهای بزرگ هم همین طوره!

توی همین مثال یه انسان بزرگ اگه متوجه بشه یه درسی رو نفهمیده، حتی اگه نمره کامل هم بگیره، راضی نمیشه.

اگه کارش رو نتونه درست انجام بده، اگه بهترین حقوق رو هم بگیره، راضی نمیشه.

چون با تمام وجود درک کرده که هدف از کار، خدمته نه حقوق. و هدف از درس یادگیری است نه نمره!

حالا در نظر بگیرین وقتی برای چنین آدمی مشکل و ناراحتی پیش بیاد که باعث بشه در اثر جنگیدن با اون مشکل بزرگ بشه، نه تنها ناراحت نمیشه و غصه نمی خوره، بلکه کلی خوشحال میشه.

مثل کسی می مونه که توی امتحان سخت غلط نوشته اما مطالب بیشتری یادگرفته!

اگه دقت کنین می بینین گاهی وقتها لذتها و غصه های آدمهای بزرگ با آدمهای کوچیک متضاده!

این طور نیست؟!

@ensane_armani

یکی از ویژگیهای انسان کامل اینه که لذتها و غصه هاش خیلی بزرگه!

به خودمون نگاه کنیم:

اول که بچه بودیم با یه شکلات، یه یه بستنی یا یه اسباب بازی کلی خوشحال می شدیم!

و اگه یه بچه دیگه اسباب بازی رو ازمون می گرفت انگار همه دنیا رو گرفته بود!

بعد که بزرگتر شدیم خوشحالیمون نمرات مدرسه بود و کارت های تشویقی که می گرفتیم و جایزه هایی که توی صف یا کلاس بهمون می دادن!

بعداً قبولی توی کنکور و . . .

الان دیگه از اون چیزها لذت نمی بریم!

اما ممکنه خرید یه خونه یا یه ماشین یا یه پست جدید توی محل کار، یا اضافه شدن حقوق خیلی خوشحالمون کنه!

از اون طرف هم از دست دادن این چیزها برامون لطمه خیلی بزرگیه!

اما آدمهایی هم هستن که مثلاً گرفتن یه پست خیلی بالا هم براشون مثل اسباب بازیه!

و از دست دادنش مثل از دست دادن یه شکلات!

و همون طوری که ما وقتی بچه ها به خاطر شکستن اسباب بازیشون گریه می کنن بهشون می خندیم، آدمهای بزرگ هم وقتی ما به خاطر از دست دادن ماشین غصه می خوریم بهمون می خندن!

اما تفاوت ما با اون آدمهای بزرگ چیه؟

یکیش اینه که اونها آرامشون رو به هیچی وابسته نمی کنن!

یعنی هیچ وابستگی به هیچی ندارن!

به خاطر همینم این چیزها نمیتونه ناراحتشون کنه!

در نظر بگیرین اگه در اثر پاره شدن لباس من، روح و قلب من هم آسیب ببینه، در حقیقت لباس مالک منه، نه من مالک لباس!

یعنی این لباس منه که میتونه روی من تأثیر بذاره و تسلط داشته باشه!

اما اگه هیچ آسیبی به من وارد نکنه، می تونم ادعا کنم که من مالک لباس هستم!

@ensane_armani

یکی از ویژگیهای انسان کامل درستی عکس العملهای اوست.

خیلی از ماها وقتی در مقابل حوادث عکس العمل نشون میدیم که یه نفعی یا ضرری بهمون برسه

البته در خیلی از موارد ادعا می کنیم که مثلاً اعتراض ما شخصی نیست ولی اگه درست فکر کنیم متوجه اشتباه خودمون میشیم.

در نظر بگیرین توی یه خیابون شلوغ داریم رانندگی می کنیم و به خاطر اینکه چندتا ماشین دوبله پارک کردن ترافیک درست شده.

اولش به خاطر ترافیک عصبانی شدیم اما به پلیس اعتراض می کنیم که چرا قانون رو درست اجرا نمیکنه و چرا اونهایی که دوبله پارک کردن جریمه نمی کنه!

بدنیست قبل از قضاوت یه کمی فکر کنیم:

آیا خود ما همه جا قانون رو رعایت می کنیم؟

آیا ما اگه جای پلیس بودیم واقعاً جریمه می کردیم یا طور دیگه ای تشخیص می دادیم؟

آیا اگه یه عابر پیاده بودیم و این بی قانونی برای ما مشکلی ایجاد نمی کرد بازهم فریاد می زدیم؟

انسانهای کامل در چنین مواردی اولاً چون اصلاً به فکر خودشون نیستن و منافع خودشون رو در نظر نمیگیرن، قضاوتشون شخصی و فردی نیست.

و ثانیاً چون عدالت طلبن و برای همه انسانها ارزش و احترام قائلن، سعی می کنن مصلحت همه رو در نظر بگیرن و اگه به نفع همه بود، اعتراض کنن.

این دوتا ویژگی باعث میشه که اونها دید وسیع تری داشته باشن و مثل ناظری باشن که از بالا به دنیا نگاه می کنه و همه چیز رو باهم می بینه!

ما هم بهتره تا از درستی و حق بودن قضاوتمون مطمئن نشدیم قضاوت نکنیم!

مسلماً قضاوت نکردن از قضاوت ناعادلانه بهتره!

@ensane_armani

یکی از ویژگی‌های انسان کامل صبر و تحمل او در ناملایمات زندگی است.

خیلی از ماها وقتی یه چیزی خلاف میلمون پیش میاد اعصابمون خرد میشه  

گاهی تو خودمون میریزیم و حرص می خوریم وگاهی هم عصبانیتمون رو سر کسی خالی می کنیم که اونو باعث این مشکل میدونیم.

مثلا فرض کنین یه مسافرت میخوایم بریم و به هر دلیلی مثلا دیر اومدن رفیقمون ، ترافیک راه، خراب شدن ماشین یا هرچیز دیگه پرواز رو از دست میدیم و اون مسافرت به هم میخوره.

خیلی از ماها عصبانی میشیم و به رفیقمون اعتراض می کنیم که اگه تو به موقع اومده بودی میرسیدیم.

اگه با اون رودواسی داشته باشیم به راننده و عوامل ترافیک شهر و خودرو سازی بد و بیراه میگیم و…

اما انسان آرام در چنین مواقعی اولا با حادثه کنار میاد و اونو می پذیره و ثانیا صبر میکنه ببینه آخر ماجرا چی میشه.

یعنی:

صبر میکنه تا بفهمه چرا این همه اتفاق دست به دست هم داد تا اون به پرواز نرسه و در بعضی از موارد  هم متوجه میشه.

 مثلاً متوجه میشه که اون هواپیما سقوط کرده و اون قرار بوده نجات پیدا کنه .

 برای ما هم اگه توی زندگیمون دقت کنیم ازین مسائل پیش اومده اما یا متوجه نشدیم یا بعد از کلی حرص خوردن متوجه شدیم.

اما اگه یه کم صبر میکردیم اینقدر اذیت نمیشدیم .

شاید یکی از مفهومای  صبر بر مصیبت هم همین باشه .

 یعنی：

وقتی یه چیزی خلاف میلت پیش میاد در قضاوت عجله نکن صبر کن ببین بعدش چی میشه !

@ensane_armani

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل تعادل اون در میان صفات ظاهرا متضاده!

یعنی چی؟

خیلی از صفات هست که به نظر میرسه متضاده :

مثل صداقت و تدبیر یا به تعبیر عوامانه اش سیاست البته (نه  کشورداری)

فکر می کنیم آدمی که صادق باشه، یا ساده باشه، خیلی زود گول میخوره، خیلی زود به همه اعتماد می کنه، خیلی راحت سرش کلاه میره و همه ازش سوء استفاده می کنن.

در حالی که صداقت واقعی اینجوری نیست. چون صداقت واقعی یعنی اینکه آدم همیشه و همه جا سعی کنه خودش رو همون جوری که هست نشون بده و هیچ وقت قصد ظاهرسازی و خودنمایی نداشته باشه.

اکثر ماها توی زندگیمون ناخودآگاه ازین خودنمایی ها انجام میدیم ولی متوجه نمیشیم.  

پس برای اینکه بتونیم یه صادق کامل باشیم باید کاملاً مراقب انگیزه ها و رفتارهامون باشیم. 

 یعنی هرکاری که میخوایم انجام بدیم مواظب باشیم که اگه برای خودنمایی کار می کنیم، یا حرفی می زنیم که معتقدیم صادقانه نیست، جلو کار خودمون رو بگیریم.

 خب نتیجه چنین تلاش و مراقبتی چی میشه؟

یکیش اینه که از خودمون یه آدم صادق و پاک می سازیم که مواظبه تک تک رفتارش صادقانه باشه.

اما نتیجه دیگه این تلاش اینه که آدم انواع و اقسام ترفندها و نمایشها رو یاد می گیره و ظاهرسازی های دیگران رو زودتر تشخیص میده!

 شاید تا حالا برخورد کرده باشین با آدمهایی که لحن حرف زدن و کلماتشون داد میزنه که دارن خالی بندی می کنن و فیلم بازی میکنن!

 در چنین شرایطی کسی که خودش بارها با این نمایش دادن در خودش مبارزه کرده، نمایش دیگران رو هم زود تشخیص میده!

یعنی برعکس اونی که مردم میگن، آدم صادق خیلی باهوش و زیرکه و به این زودی تحت تأثیر فریب مردم قرار نمیگیره و به طور خلاصه آدم هرچی صادق تر باشه، بی صداقتی های دیگران رو زود می فهمه و در نتیجه تبدیل میشه به یه آدمی که خودش کاملاً صادقه و هیچکس رو فریب نمیده اما درجه صداقت آدمها رو تشخیص میده و به هرکس به میزان مناسب اعتماد میکنه.

از اینجا می فهمیم که نه تنها صداقت و سیاست باهم تضاد نداره بلکه انسان کامل کسیه که صداقت و سیاست رو به طور کامل و در کنار هم داره.

@ensane_armani

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل، استحکام او و منفعل نشدن اوست،

اغلب ما آدمهاتوی شرایط مختلف کارهایی می کنیم که نمی خواستیم، یعنی از دستمون در میره .

مثلا یه جاهایی توی رودربایستی گیر می کنیم، یه جاهایی در اثر وعده و وعیدها تسلیم میشیم (یکیش رشوه است)

یه جاهایی در مقابل تهدیدها می ترسیم و عقب نشینی می کنیم، یه جاهایی تحت تأثیر احساسات و عواطف قرار می گیریم و کارهایی می کنیم که بعد پشیمون میشیم

یه جاهایی برای خودنمایی یه تصویری از خودمون نشون میدیم که بعدا ضایع میشیم چون معلوم میشه اونی که نشون دادیم نبودیم

و . . .

اما انسان کامل خیلی سفت و محکمه!

محاله که بتونی با وعده و تهدید تسلیمش کنی چون نه به چیزی وابستگی داره و نه چیزی برای از دست دادن!

هیچ وقت هم نمیخواد خودش رو غیر از اونی که هست نشون بده!

یه بزرگی می گفت: 

 کسی که برای باورهایش زندگی کند، هرگز دچار تناقض نمی شود.

 و برای انسان کامل هیچ چیزی نمیتونه مانع عمل به باورهاش بشه.

 ما هم میتونیم اینجوری زندگی کنیم به شرطی که باورهامون اونقدر با ارزش باشه که ارزش از دست دادن هرچی و گذشتن از هرچیزی رو داشته باشه!

@ensane_armani

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل حقیقت خواهی و آرمانگرایی است.

یه مثال بزنم:

خیلی از ماها توی زندگیمون خیلی از کارها رو دوست نداریم انجام بدیم اما فکر می کنیم نمیشه!

مثلا خیلی جاها دلمون نمی خواد دروغ بگیم اما فکر می کنیم نمیشه

یادمه توی دوران نوجوانی  وقتی به بعضی کارهای بزرگترها ایراد می گرفتم و می گفتم اینجوری درست نیست، بهم می گفتن: 

  اینا که تو میگی مال تو کتابهاست مثل کتاب که نمیشه زندگی کرد!

  ولی راستشو بخواین من دوست داشتم مثل کتاب زندگی کنم! (البته توی خیلی موارد هم موفق شدم)

   حالا می خوام بگم برای انسان کامل، حقیقت، نشد نداره!

 یعنی انسان کامل حاضره از همه چیزش بگذره ولی یه قدم از حقیقت فاصله نگیره ! 

اگه عقل سلیم بهمون میگه دروغ بده مگر توی بعضی موارد خاص . . .

اگه اخلاق بهمون میگه باید در مقابل بی احترامی ها و توهینها و بدیهای دیگران خوبی کنیم . . .

اگه انسانیت بهمون میگه باید توی زندگی گذشت داشته باشیم . . .

و خیلی از چیزا . . .

در این صورت، دیگه،

نمیشه ، نمیتونم، کار من نیست،  اینا مال توی کتابهاست و . . . 

بهونه هاییه که فقط آرامش زندگی ما به هم میزنه. 

شاید اولش راحتمون کنه ولی میدونیم که اگه یه دروغ گفتیم، برای نگه داشتنش گاهی مجبوریم زمین و زمان رو به هم ببافیم تا لو نره! 

یعنی هم خودمون رو گول بزنیم هم مردم رو!

 پس بدونیم هیچ وقت آرامش ابدی رو فدای آسایش لحظه ای نکنیم!

@ensane_armani

یکی از ویژگیهای انسان کامل قضاوت درست و غیر عجولانه در مورد شرایط اطراف بخصوص آدمهاست.

در نظر بگیرین داریم رانندگی می کنیم، یه دفعه یه ماشین جلومون ترمز می کنه! 

بعضی هامون پیاده میشیم و داد سرش می کشیم، بعضی ها که یه کمی با کلاس ترن، پیاده نمیشن و خشم درونی رو با بد و بیراه گفتن داخل ماشین خالی می کنن در حدی که فقط بغل دستی شون می شنوه

اما واقعا کدوم یکی از ما نگرانش میشیم که شاید براش اتفاقی افتاده باشه! 

شاید ماشینش خاموش شده، 

  شاید حالش بد شده و یا . . . 

 انسان کامل از اونجایی که قلبش پر از عشق و محبت نسبت به آدمهاست، در چنین مواردی نه تنها عجولانه قضاوت نمی کنه، بلکه بهترین توجیه ممکن رو برای عمل طرف مقابل در نظر می گیره و حتی نگران اون میشه.

 حالا در نظر بگیرین اگه طرف واقعا تخلف کرده باشه و شما برین ازش احوالپرسی کنین و بفهمه نگرانش شدین، چقدر شرمنده میشه!

اما اگه واقعا مشکلی براش پیش اومده باشه و شما با دید متخلف بهش نگاه کنین، چقدر شما شرمنده میشین!

فکر می کنین کدوم بهتره؟!

@ensane_armani

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل، هماهنگی قلب و زبان و عمله.

یعنی چی؟

خیلی از ماها، حرفهایی رو به به زبون میاریم که قلبمون باور نداره

کارهایی رو انجام میدیم که خودمون هم باور داریم درست نیست

توصیه ها و نصیحتهایی به دیگران می کنیم که خودمون عمل نمی کنیم.

اما چرا؟

چون پشت همه اینها انگیزه هایی وجود داره که اگه درست بهش فکر کنیم، خودمون هم خجالت می کشیم

مثلا برای اینکه خودمون رو پیش یکی جا کنیم، کلی براش چاپلوسی می کنیم در حالی که علاقه چندانی بهش نداریم

میدونیم دروغ گفتن بده اما اگه راستشو بگیم یه منفعتی رو از دست میدیم

یا اینکه گاهی وقتها یه نفر رو نصیحت می کنیم اما خودمون هم به نصیحتهای خودمون عمل نمی کنیم و . . .

همه اینها مال اینه که ارزش صداقت رو درک نمی کنیم.

نمی فهمیم صداقت روح ما چقدر ارزش داره و چقدر باعث آرامش ما میشه

اگه یادتون باشه توی مطلب آبروداری گفتیم که خود نشون دادن های غیر واقعی چطور آرامش ما رو به هم میزنه اما برای انسان کامل اونی که ارزش داره صداقتشه

صداقتی که هم مال قلبه هم مال زبانه و هم مال رفتار

یه بزرگی می گفت:

من قسم خوردم حرفی رو که باور ندارم به زبون نیارم

حالا فکر کنین چنین آدمی هیچ وقت دچارتناقض نمیشه، هیچ وقت نگران تبعات حرفهاش نیست.  

یه بزرگ دیگه می گفت:

کسی که برایش باورهایش زندگی کند. دچار تناقض نمی شود.

در نظر بگیرین چنین آدمی چقدر روح آرومی داره، چون دقیقا همون کاری رو انجام میده که باور داره درسته و و قتی این دوتا رو کنار هم بذاریم میشه هماهنگی قلب و زبان و رفتار! هرچند به نظر میاد با چنین روشی آدم ممکنه خیلی منافع رو از دست بده اما :

اولا اون آرامشی که بدست میاره ارزش از دست دادن هرچیزی رو داره

و ثانیا آدمهای بی صداقت هرچند اولش بتونن چیزهایی بدست بیارن اما خیلی زود بی صداقتی شون معلوم میشه و کسی بهشون اعتماد نمی کنه اما آدم صادق آخرش مورد اعتماد قرار می گیره.

@ensane_armani

یکی از ویژگیهای انسان کامل اینه که غرورش در حد صفره اما عزت نفس فوق العاده ای داره!

یعنی چی؟

آخه غرور و عزت نفس دو مقوله ایه که یکی موارد باهم اشتباه میشه، یعنی اونی که باید بره بالا، اشتباهاً پایین میاد و اونی که باید پایین بره اشتباهاً میاد بالا.

در مورد غرور توی بحثهای قبلی مثال زدم و گفتم که اونهایی که خیلی نازک نارنجی اند و خیلی زود از حرفهای مردم بهشون برمی خوره، غرورشون زیاده و به همین خاطر هم معمولاً ناراضیند و غصه دار.

اما اونایی که غرور خیلی کمی دارن یا اصلاً ندارن، از چنین چیزهایی ناراحت نمیشن و برای همینم شاد و راضی و آروم هستن.

اما حالا عزت نفس چیه؟

عزت نفس،‌یعنی اینکه ارزش انسانی ما از هرچیزی بالاتره و نباید در مقابل چیزهای کوچیک بشکنه.

اوایل بحثمون گفتیم که خدا همه دنیا رو برای ما خلق کرده و ما رو برای خودش.

پس اگه برای بدست آوردن هرچیزی توی دنیا خودمون رو شکستیم، در حقیقت یه چیز بزرگتر رو فدای یه چیز کوچیکتر کردیم و این یعنی ضرر!

یکی از چیزهایی که عزت آدم رو می شکنه درخواست از دیگران و اگه به مرحله خواهش و التماس برسه، دیگه خیلی شکننده است.

یه مثال بزنم:

شما توی اتاق دراز کشیدین و تشنه این از خواهرتون درخواست می کنین که براتون آب بیاره!

ممکنه با اولین درخواست این کار رو بکنه و ممکنه نیاز بشه چندبار ازش خواهش یا بهش التماس کنین!

اینجا شما عزت نفستون رو شکستین و در مقابلش یه لیوان آب گرفتین! می ارزه؟

اما اگه بلند میشدین و خودتون میاوردین چنین اتفاقی نمی افتاد فقط یه کمی با تنبلی مبارزه می کردین!

حالا مثال رو بیاریم کمی بالاتر:

وقتی برای حقوق چند میلیون بیشتر یا یه وام یا یه کار اداری ناچار میشیم به خواهش و التماس بیفتیم، باید بدونیم داریم ضرر می کنیم چون ارزش انسانی ما اونقدر بالاست که همه دنیا هم بهش نمیرسه!

یه بزرگی می گفت عزت آدم در اینه که از مردم بی نیاز باشه!

جالبه که یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل هم بی نیازی بود! یادتونه؟

پس انسان کامل از یه طرف غرورش در حد صفره و هیچ نیازی به احترام و رفتار خاص نداره و به طور کلی هیچ توقعی از مردم نداره و برای بدست آوردن چیزهایی کوچیک (حتی همه دنیا) به کسی التماس نمی کنه. یعنی به حق خودش قانعه!

@ensane_armani

گفتیم که یکی از چیزهایی که باعث آرامش ما میشه اینه که بیشتر از گرفتن به فکر دادن باشیم و گفتیم که یکی از ویژگیهای انسان کامل عدالت طلبی اونه.

الان میخوام بگم ویژگی دیگه انسان کامل دیگر خواهی اونه .

یعنی چی؟ فرض کنین توی ایستگاه اتوبوس ایستادین و جمعیت هم زیاده و صفی هم در کار نیست. می دونین اتوبوس که میاد صندلی برای نشستن همه نیست.

خب اکثر مردم چیکار می کنن؟

تموم تلاششون رو می کنن تا با هر زور و فشاری که شده صندلی خالی گیر بیارن!

اما انسان کامل اینجوری نیست!

اگه قرار باشه توی اتوبوس فقط یه نفر ایستاده باشه، انسان کامل سعی می کنه که اون یه نفر باشه!

شاید براتون تصور چنین آدمی سخت باشه ولی در نظر بگیرید که توی یه خانواده اکثر مادرها همین جورند!

یعنی اگه خانواده 4 نفره و غذا به اندازه 3 نفر هست، اونی که ادعای بی اشتهایی و سیری می کنه، مادره!

حالا فکر می کنین علتش چیه؟

علتش عشق و محبتیه که مادر نسبت به خانواده اش داره و همون عشق و محبت در بعد وسیعترش در انسان کامل نسبت به همه انسانهای روی زمین وجود داره!

حالا ببینین این مساله چقدر با اون چیزهایی که برخی از بزرگترهای در حقیقت کوچک به بچه هاشون تحت عنوان زرنگی یاد میدن، فاصله داره! زرنگی این نیست که وقتی 5 نفر به یه چیزی نیاز دارن من تلاش کنم اونو تصاحب کنم!

چرا؟!

برای اینکه اگه همه انسانهای روی کره زمین بخوان به این توصیه عمل کنن و مثلا زرنگ باشن، می دونین چه اتفاقی می افته؟

اونقدر به جون هم می افتن که دیگه آدمی روی زمین باقی نمی مونه!

و این بدتر از حیواناته!

برای اینکه حیوونا نیازهاشون باهم فرق می کنه!

یکی علف میخواد، یکی موش می خوره و یکی ماهی!

برای همینم همه شون الزاماً باهم جنگ ندارن!

خب پس باید بدونیم هنر و زرنگی انسانی اینه که بتونی از حق خودت بگذری و در همون حال که خودت هم خسته ای و دلت میخواد توی اتوبوس بشینی، عمدا اونقدر دیر سوار بشی که همه بشینن و اگه جای اضافی باقی موند به تو برسه!

این کاریه که از هیچ حیوونی بر نمیاد.

@ensane_armani

یکی از ویژگیهای انسان کامل بی نیازی او از مردمه، چنین آدمی هیچ نیازی نداره که مردم بهش احترام بذارن، محبت کنن، یا قدر زحمات و محبتش رو بدونن، هیچ نیازی نداره که مردم در مقابلش فیلم بازی کنن، تظاهر کنن یا حتی دروغ بگن!

البته منظورم این نیست که مردم در مقابل چنین آدمی همیشه با صداقت رفتار می کنن بلکه منظورم اینه که اون آدم چنین نیازی نداره!

مثلاً فرض کنین:

یه نفر داره باهاتون حرف میزنه و شما حوصله حرفاشو ندارین، اما اگه بهش بگین خسته شدم، ناراحت میشه و بهش برمی خوره! پس مجبورین براش فیلم بازی کنین!

از یه نفر زیاد خوشتون نمیاد و خوشتون نمیاد به مهمونی دعوتش کنین، اما اگه دعوتش نکنین، پشت سرتون حرف میزنه، پس مجبورین زورکی هم که شده بهش احترام بذارین!

یا مثلاً بچه ای بدون اطلاع مادرش رفته خونه دوستش و بعد به مادرش به دروغ میگه کلاس اضافه داشتیم، چون اگه مامانش بفهمه دعواش می کنه!

و . . .

وقتی روحمون ناسالم و به تعبیر دیگه نا آرام باشه، مردم مجبورن در مقابل ما فیلم بازی کنن و یا دروغ بگن برای اینکه روح ضعیف و کوچک ما تحمل حقیقت و صداقت رو نداره و با کوچکترین چیزی که خلاف میلش باشه، به هم میریزه!

اما اگه سعی کنیم، تحملمون رو زیاد کنیم، مردم هم نیازی نمی بینن که فیلم بازی کنن یا حتی چیزی رو از ما پنهان کنن!

به تعبیر بهتر اگه میخوایم مردم به ما دروغ نگن، باید تحمل شنیدن راست رو داشته باشیم!

علاوه بر این انسانهای کامل به خاطر این رفتار، دوست و دشمن خودشون رو خیلی بهتر و زودتر تشخیص میدن!

چون اولاً فقط کسی بهشون محبت میکنه که حقیقتاً دوستشون داره و ثانیاً اونهایی که خوششون نمیاد می دونن از آسیب چنین آدمهایی در امانند و حتی اگه نیازی هم به اونها داشته باشن بدون ملاحظه انجام میشه!

چون چنین انسانهایی در کمک به دیگران و برطرف کردن نیاز مردم و حتی محبت به اونها هیچ تفاوتی بین دوست و دشمن قائل نمیشن و به همه محبت می کنن!

البته در بعضی موارد انسانهای خطاکار که در مقابل همه پنهان کاری می کنن در مقابل اونها هم خودشون رو مخفی می کنن اما معتقدم چنین آدمهایی معمولاً تظاهرات و تملقهای آدمها رو هم زودتر از بقیه تشخیص میدن!

پس برای نزدیک شدن به چنین آدمهایی بهتره که تحملمون رو زیاد کنیم و همیشه بخوایم توی زندگی واقعیتها رو ببینیم هرچند مطابق میلمون نباشه!

@ensane_armani

یکی از ویژگیهای انسان کامل ارزش قائل شدن برای انسانهاست.

ماها گاهی وقتها توی روابط اجتماعی مون اولویتها را فراموش می کنیم. به چیزهایی اهمیت میدیم که ممکنه اهمیت نداشته باشه و چیزهایی رو فراموش می کنیم که خیلی خیلی مهمه.

فرض کنین قراره برامون مهمون بیاد:

از چند روز قبل خودمون رو آماده می کنیم، خونه رو نظافت می کنیم، میوه و شیرینی تهیه می کنیم، غذا درست می کنیم و . . .

تا بتونیم مثلاً جلو مردم آبروداری کنیم!

حالا در نظر بگیرین بعد از اینکه دکوراسیون خونه رو درست کردیم و میوه و شیرینها رو توی ظرفهای مخصوص چیدیم، بچه اسباب بازیهاشو میاره و میریزه وسط اتاق! یا اینکه هوس شیرینی می کنه و به شیرینی ها ناخنک میزنه و آرایش اونها رو به هم میزنه!

چه حالی به ما دست میده؟!

خیلی هامون سر بچه داد می کشیم و حتی یه ضربه نثارش می کنیم و . . .

بعد که مهمون میاد ومیره ما می مونیم و دل شکسته بچه! در حالی که مهمون اصلاً نه متوجه دکوراسیون خونه شده و نه آرایش ظرف شیرینی!

حالا بازنده کیه؟!

اما اگه از اول دقت می کردیم می فهمیدیم که ارزش روح و روان این بچه از همه تلاشهای چند روزه ما بیشتره!

انسانهای کامل در چنین مواردی به دلیل روح آرامی که دارند، در چنین مواردی خیلی زود اهم و مهم و اولویتها رو تشخیص میدن و می فهمن که ارزش روح آدمها خیلی بیشتره!

حالا فکر کنین اگه توی روابط اجتماعی مون اول از همه به کرامت و ارزش انسانها اهمیت بدیم خیلی ازرفتارهامون تغییر می کنه.

یه مثال دیگه بزنم:

برامون مهمون اومده و ما برای اینکه میخوایم خیلی سنگ تموم بذاریم نمیگذاریم دست به سیاه و سفید بزنه اما اگه فکر کنیم عزت و آرامش این مهمون در اینه که توی بعضی کارها همکاری کنه ممکنه رفتار دیگه ای داشته باشیم و در مقابل تقاضای همکاریش زیاد مقاومت نکنیم!

شاید تشخیص چنین مواردی برای ما آدمهای ناقص سخت باشه اما اگه واقعاً ارزش و عزت و کرامت و آرامش آدمها برامون مهم باشه به مرور مثل انسانهای کامل می تونیم تشخیص بدیم و رفتار کنیم!

@ensane_armani

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل، عدالت خواهی است.

اما عدالت یعنی چه؟

اکثر ماها وقتی یه ظلمی بهمون میشه یا یه نفر بیشتر از حقش میخوره، دادمون درمیاد و دم از عدالت میزنیم!

در حالی که وقتی میتونیم ادعای عدالت خواهی داشته باشیم که عدالت رو برای همه انسانها بخوایم نه فقط برای خودمون!

اما تا حالا فکر کردیم خیلی از توقعات روزمره ما هم به نوعی طلب بی عدالتیه!

یه مثال بزنم:

خیلی از ماها سعی می کنیم وقتی میوه می خریم از جایی بخریم که میوه خوب بهمون بده! و خیلی هامون مشتری دایمی یه مغازه دار خاص میشیم که ما رو بشناسه.

خب حالا تصور کنین در خیلی از موارد اون میوه فروش آشنای ما، به ما میوه خوب میده اما به مشتری های نا آشنا میوه نامرغوب.

ولی ما نه تنها از این وضعیت ناراضی نیستیم بلکه گاهی اگه ببینیم به ما هم داره میوه نامرغوب میده تمام تلاش خودمون رو می کنیم تا آشنایی قبلی رو به یادش بیاریم و بهش بفهمونیم که ما با دیگران فرق می کنیم!

آیا حقیقتاً این درسته؟

اگه جای اون مشتری غریبه بودیم و می دیدیم که میوه ای که به ما میده خیلی با آشناهاش فرق می کنه، چه حالی میشدیم؟

 به نظر شما یه انسان آرام و یه انسان کامل در چنین مواقعی چه جوریه؟

فکر می کنم انسان کامل اگه با چنین صحنه ای مواجه بشه، ترجیح میده اونم میوه نامرغوب بخوره اما با بقیه فرق نداشته باشه

اما این چه ربطی به بحث آرامش داره؟

روحیه عدالت طلبی باعث میشه که توقعات ما معقول و منطقی بشه. یعنی اینکه هیچ وقت انتظار نداشته باشیم که با آشنا بودن و پارتی بازی رفتاری غیر از رفتار بقیه مردم را طلب کنیم.

این باعث میشه که حتی بی عدالتی ها را خیلی راحت تر تحمل کنیم و جایی اعتراض کنیم که به نفع همه مردم باشه نه اینکه فقط خودمون رو نجات بدیم. چه بسا گاهی خودمون رو نجات میدیم و بقیه رو توی دردسر بیشتری می اندازیم!

@ensane_armani

یکی دیگه از ویژگیهای انسان کامل اینه که اصلاً به فکرش خودش نیست!

تصورش سخته نه؟!

هرکدوم از ماها تا اندازه ای میتونیم از خواسته های خودمون بگذریم اما اینکه اصلاً هیچی برای خودمون نخوایم به نظر غیر ممکن میاد.

اما اگه ریشه این خواسته هامون رو بررسی کنیم می بینیم که از خیلی هاش میشه گذشت!

خیلی از خواسته های ما به دلیل منافع یا بهتر بگم لذتهاییه که میخوایم بچشیم:

مثلاً خوردن یه غذای خوشمزه،‌ پوشیدن یه لباس زیبا، شهرت داشتن و مطرح شدن توی اجتماع حتی اغلب اونهایی که به دنبال پولدار شدن هستن هم به خاطر اینه که با پول به خیلی از این لذتها می تونن برسن.

اما انسان کامل یه لذتی داره که بسیاری از ماها اونو نچشیدیم یا اینکه خیلی کم چشیدیم!

اونم لذت از خود گذشتگی و ایثاره که اصلاً قابل مقایسه با هیچ کدوم این لذتها نیست.

بزرگی می گفت: بهترین زندگی، زندگی کردن برای دیگران است.

تصور کنین مادری که داره به بچه اش غذا میده، چقدر لذت می بره؟ فکر می کنین وقتی یه غذای خوشمزه رو خودش می خوره بیشتر لذت می بره یا وقتی به بچه میده و لذت بردن بچه رو تماشا میکنه؟

در نظر بگیرین آدم توی زندگی همه دغدغه و فکر و ذکر خدمت کردن به مردم باشه و اصلاً برای لذت و آسایش دیگران زندگی کنه؛

حالا اینو بذارین کنار اون مطلب که گفتیم انسان کامل به همه انسانها عشق و محبت داره، و ببینید چه نتیجه بدست میاد؟!

یعنی انسان کامل مثل مادری می مونه که همیشه داره لذت  و شادی بچه اش را تماشا میکنه!

به نظر شما کیف نداره؟!

باور کنین ما هم می تونیم اینجوری  باشیم به شرطی که سعی کنیم تا اونجا که میتونیم به فکر خودمون نباشیم!

@ensane_armani

یکی از ویژگیهای انسان آرام و به تعبیر دیگه انسان کامل، عشق و محبت نسبت به انسانهاست. یعنی توی قلب چنین آدمهایی کینه راه نداره!

فکر می کنین چرا؟

برای اینکه اغلب دلخوریها و کینه هایی که ما نسبت به مردم داریم، به خاطر توقعاتیه که از مردم داریم و انجام نمیشه. قبلاً گفتیم که که یکی از عوامل آرامش کم کردن توقعات و به صفر رسوندن اونهاست و آدمی که بتونه از مردم هیچ توقعی نداشته باشه و بدون انتظار به اونها خدمت و محبت کنه هیچ دلیلی هم برای دلخوری و در نتیجه کینه پیدا نمی کنه.

حتی در مورد آدمهایی که ظلم می کنند و دچار خطا میشن، بازهم کینه نداره بلکه فقط از عمل اونها بدش میاد نه از خودشون!

فکر می کنین چه فرقی داره؟

وقتی آدم از یه نفر دلخوره باشه و کینه داشته باشه، چشم دیدنش رو نداره یعنی حتی خوردن و خوابیدن و راه رفتن اون آدم هم براش عذاب آوره و اگه کار خوبی هم از اون سر بزنه براش قابل تحمل نیست و مدام سعی میکنه که کارهای خوب رو هم توجیه منفی بکنه!

اما وقتی آدم از عمل یه نفر بدش بیاد، فقط از اون عمل خاص ناراحت میشه و با بقیه رفتارهای اون مشکل نداره و حتی اگه رفتار خوبی ببینه از صمیم قلب خوشحال میشه و امیدوار میشه که اون شخص خطاکار از کار بدش دست برداره. چون ناراحتیش فقط از روی دلسوزی و  نگرانی بود.

پس بدونیم اگه با دیدن خطا و اشتباه آدمها نسبت به اونها کینه و خشم پیدا کردیم، این احساس ما از روی خودخواهیه و هیچ ارزشی نداره اما اگه ناراحتیمون همراه با ترحم و دلسوزی نسبت به خطاکار بود، بدونیم داریم رشد می کنیم و به انسان کامل نزدیکتر میشیم!

@ensane_armani

یکی از چیزهایی که ما آدمها توی زندگیمون بهش نیاز داریم،‌ داشتن یه الگو یا هدفه. یعنی نمونه ای که بتونیم با نگاه کردن به اون متوجه اشتباهاتمون بشیم.

تصور کنین وقتی سرمون درد می گیره، یا چشممون قرمز میشه، یا یه دستمون ورم میکنه، از کجا می فهمیم که یه مشکلی داریم؟

از اونجایی که در حالت طبیعی این سر، احساس درد نداشت، از اونجایی که به هر چشم سالمی نگاه می کنیم، قرمز نیست، یا اینکه دست راست خودمون رو با دست چپمون مقایسه می کنیم و می فهمیم یکیش ورم کرده.

خب حالا در نظر بگیرین اگه چشم همه اطرافیان ما قرمز بود، یا بقیه جاهای بدمون هم ورم داشت، یا همیشه سردرد داشتیم، هیچ وقت نمی تونستیم بفهمیم سالمیم یا بیمار!

مسائل روحی هم همینه! وقتی در مقابل یه برخورد کوچیک عصبانی میشیم، وقتی می فهمیم عیب داریم که خودمون رو با یه انسان سالم و به نوعی انسان کامل مقایسه کنیم.

بارها شده که وقتی یه خطایی ازمون سر میزنه یا سر کسی داد میکشیم یا حرص می خوریم یا اضطراب داریم، یه نگاه به اطرافیان خودمون می کنیم و میگیم: «همه همین جورن، هرکس دیگه هم جای من بود همین جور بود!» برای همین هم هیچ وقت متوجه عیب و نقص و به نوعی بیماری و درد خودمون نمیشیم.

غافل از اینکه انسانهای آرامی هم هستند که توی چنین شرایطی نه حرص می خورن، نه داد می کشن و نه اضطراب دارن!

اونها هم مثل ما انسانند و توی همین دنیا زندگی می کنند!

البته بعضیها هم چون نمیخوان زحمت اصلاح و به تعبیر دیگه درمان رو به خودشون بدند، ترجیح میدن یه نگاه به اطرافیان بیمارشون بندازن و بگن ما هم مثل بقیه! درست مثل بچه ای که چون از آمپول میترسه، ترجیح میده ماهها گلودرد رو تحمل کنه و سوزش چند دقیقه ای آمپول رو نکشه! همون طور که بچه نمی فهمه که میکروبی که باعث این گلو درد شده بعداً ممکنه موجب ناراحتی قلبی بشه، بعضی از ماها هم نمی فهمیم غروری که در جوانی فقط باعث عصبانیت و حرص خوردن ما میشه، اگه شکسته نشه و درمان نشه در سن پیری به یه غده سرطانی تبدیل میشه و از ما یه پیرزن یا پیرمرد پرتوقع و بداخلاق و غرغرو و در عین حال ناتوان، می سازه که به دیگران نیاز داره و ازشون توقع کمک داره اما کسی دوستش نداره و اطرافیان فقط از ترس غرغر کردنش یا از روی ترحم بهش کمک میکنن!

خب، پس اگه واقعاً میخوایم بیماریهای روحی و عیب و نقص هامون رو بشناسیم باید روحیات و عکس العمل هامون رو با انسانهای سالم و به تعبیر دیگه انسانهای کامل مقایسه کنیم. البته پیدا کردن چنین انسانهایی به دلیل کم بودنشون کار مشکلیه و شاید همه ما نتونیم چنین نمونه هایی رو از نزدیک ببینیم اما می تونیم ویژگی های اونها و واکنشهایی رو که در مقابل پستی و بلندیهای زندگی داشتن مطالعه کنیم و ازشون الگو بگیریم.

این کاریه که بعد از این ما توی این وبلاگ می خوایم انجام بدیم، یعنی عکس العملهای صحیح و درست رو با عنوان «ویژگیهای انسان آرام» بیان کنیم تا بتونیم عیب و نقصهای خودمون رو بهتر بشناسیم و اونها رو اصلاح کنیم.

فقط یادمون باشه اگه دیدیم فاصله مون با اون واکنشها و ویژگی ها خیلی زیاده، نا امید نشیم و سعی نکنیم با عبارتهای «من نمی تونم» «دست خودم نیست» «دیگه از من گذشته» و جملات ناامید کننده دیگه عقب بکشیم و از تلاش دست برداریم. بدونیم که هرچند ممکنه نتونیم به قله برسیم اما هرقدر تلاش کنیم به همون اندازه نتیجه می گیریم و مزه آرامش و سلامتی رو خواهیم چشید!

فراموش نکنیم که گلودرد امروز با یه آمپول درمان میشه اما قلب مریض فردا شاید با جراحی هم خوب نشه!

@ensane_armani