وقتی اولین ظرف پذیرش اسلام قالب عربی داشته باشد، وقتی بخواهی این آب حیات را به کسی عرضه کنی، شکل ظرفش را به خود می گیرد؛ وقتی سالها در این قالب بماند، انگار قالب و محتوا در هم آمیخته می شوند آنچنان که آیندگان گاهی نمی توانند تفکیک کنند که کجای آن قالب است و کجای آن محتوا!

اما آبی که قرار است ابدی باشد و جهانی، باید بتواند در هر قالبی جای بگیرد و هر تشنه ای را سیراب کند.

اینجاست که نه وارد شدن آن در آداب و سنتهای عربی بر محتوایش می افزاید و نه قرار گرفتن کنار قالبهای ایرانی و باستانی از زیبایی و شفافیت آن می کاهد.

روح زلال این آب، رشد دهنده انسان و خداگونه کردن آن است. حیات بخشی آن عشق و صمیمیت بین انسانها و عزت و کرامت آنهاست.

حال این قالب می تواند جشن کریسمس و ولنتاین باشد یا نوروز باستانی و یلدای آریایی!

و اگر روح رحمت الهی در آن دمیده شود می تواند عامل وحدت جهانی شود!

شب یلدا مبارک!