هدف پیامبران و پس از آنها امامان رشد و کمال انسانها و رساندن آنها به مقام خلیفه اللهی بود و برای این منظور لازم بود تک تک انسانها را هدایت کنند.

 اما آنچه کار هدایت پیامبران را تسریع می کرد، در دست گرفتن مدیریت جامعه بود.

در طول تاریخ می بینیم که پیامبرانی در هدایت خود موفق تر بوده اند که مدیریت جامعه را در دست گرفته اند و به نوعی تشکیل حکومت داده اند.

پیامبر بزرگوار اسلام(ص) تا زمانی که در مکه بود و تحت فشار حکومت مشرکان قرار داشت تنها می توانست مردم را به توحید دعوت کند اما قادر نبود مسائل اقتصادی و اجتماعی مردم را رشد دهد و به همین دلیل هم آیات احکام اجتماعی اسلام عمدتاً در مدینه و پس از تشکیل حکومت اسلامی نازل شد.

چرا که قبل از آن پیامبر قادر به اجرای آنها نبود.

امیرالمؤمنین هم زمانی توانست عدالت را در جامعه پیاده کند که پس از 25 سال خانه نشینی بر مسند حکومت نشست و اداره جامعه را در دست گرفت و گرنه تا قبل از آن جز پاسخ به سؤالات جمعی از شیعیان و مشورت به خلفا نمی توانست از همه ظرفیت امامت خویش استفاده کند و مردم نیز بی بهره ماندند.