وقتی که ما در جمعی صحبت می کنیم،‌ معمولاً کمتر به حرفهایمان فکر می کنیم و اکثراً هرچه همان لحظه به ذهنمان می رسد و نتیجه هیجانات و احساساتمان است بیان می کنیم.

بارها پیش آمده که در اثر آنلاین نبودن یا قطع اینترنت پیامها در نقطه حساس هیجانی ارسال نمی شود و وقتی به ما یا طرف مقابل می رسد که یا موضوع بحث عوض شده و یا هیجانات به سردی گراییده است.

بسیار پیش آمده که در اثر مشغله کاری یا عدم دسترسی یه اینترنت بعد از چند ساعت گزارش بحثی را می خوانیم که حرفهای زیادی برای گفتن داشتیم اما ساعتها از بحث گذشته و موضوع عوض شده است و جایی برای نظرات ما وجود ندارد!

چه می کنیم؟

در بسیاری موارد اگر همان موقع پاسخ داده بودیم،‌ چه بسا دلی را می شکستیم،‌ ناسزایی می گفتیم و یا  . . .

گاهی پاسخی که در حالت آفلاین و بدون هیجان به ذهن ما می رسد بسیار پخته تر و منطقی تر و سنجیده تر از پاسخهای هیجانی آنلاین ماست!

حال تصور کنید همان طور که در دنیای مجازی گاهی آنلاین نبودن ما از حرفهای نسنجیده جلوگیری می کند، در دنیای حقیقی هم می توانیم گاهی با دست خودمان اتصالات وجودمان را قطع کنیم!

بسیاری حرفها را نشنیده بگیریم و سکوت کنیم و اصلاً پاسخ ندهیم!

و تنها زمانی اتصالات قلب و روح خود را وصل کنیم که خشم و هیجانات ما خاموش شده باشد و بدانیم که سنجیده و منطقی سخن خواهیم گفت!

و باور کنید اگر اتصال ما با دوست حقیقتاً حقیقی ما همیشه آنلاین باشد،‌ رفتار ما در شبکه های مجازی و دنیای حقیقی همیشه سنجیده خواهد بود چرا که دوست حقیقی همیشه آنلاین و ناظر بر رفتار ماست!

@ensane_armani